keeping up appearances

Vriendin 10 en ik kennen mekaar al héél lang. Zo'n 30 jaar. We hebben alles van mekaar meegemaakt. Jeugdbeweging, trouwfeesten, geboortes, verhuizen, vakanties, begrafenissen, nieuwjaren, echtscheiding. En nog duizenden dingen daartussenin, in alle schakeringen van vreugde en verdriet. Voor ons werden de spreekwoorden "Gedeelde vreugd is dubbele vreugd" en "Gedeelde smart is halve smart" uitgevonden. We hebben ze nauwgezet al die jaren in de praktijk gebracht. Bij haar is het altijd thuiskomen, ik kan iets vertellen over gelijk wie zonder dat daar een hele uitleg bij moet, ze kent iedereen bij mij en ik iedereen bij haar. Bovendien oefenen we allebei hetzelfde schone beroep van verpleegkundige uit, zij het elk met een andere specialiteit en elk in een ander ziekenhuis. Ook plenty gespreksstof daarrond dus.
Niets is te gek, te onbenullig of te beschamend - om maar iets te noemen - om met mekaar te bespreken.
Soms zien we mekaar dagelijks, soms wekelijks, soms nog minder.
In de drukke periode toen we elk 3 kleine kinderen hadden werden we zeer creatief in ons gebruik van tijd. We kwamen samen en deden ondertussen verstelwerk, we streken of wasten samen af, mét de onontbeerlijke bijpraterij en koffie natuurlijk.
We zijn het er trouwens na al die jaren nog steeds niet over eens of die nu juist sterker dan wel slapper moet, die koffie.
Het nuttige wordt tot op heden nog dikwijls aan het aangename gepaard: Ik zet bij 10 thuis haar haar in de verf terwijl we kletsen, en als ze bij mij thuis komt geven we samen de badkamer of de keuken een poetsbeurt.
Ik weet hoe dol ze is op verkleedpartijen, ik had dus kunnen weten dat ze vroeg of laat zó voor mijn deur zou staan.