Avondje cultuur

10 en ik kregen van Vriend kaartjes voor het filmfestival in onze eigenste stad.
Dank je wel lieverd!
Uitkiezen welke film we zouden gaan zien had heel wat voeten in de aarde maar uiteindelijk kozen we voor drama met Glenn Close en Meryl Streep over de relatie moeder-dochter.
Tenslotte mag het wel eens een film zijn die minder makkelijk ligt bij zo'n gelegenheid dachten we dapper.
Bij aankomst aan de cinema waanden we ons echt een beetje in Cannes ( wel even onze pittige kustwind wegdenken ). De rode loper lag over de hele breedte van het voetpad tot op de straat uitgerold, de pers stond klaar met grote camera's en van die omzwachtelde microfoons op een uitschuifstok en er stond een haag van schoon uitgedost volk te wachten. Bleek dat die avond de crew en cast van Flikken verwacht werd alsook Jane Birkin, Arno en nog meer beroemd volk.
10 en ik waren naar loffelijke gewoonte maar net op tijd maar berekenden dat we de reclame en voorfilmpjes wel konden overslaan om zo de aankomst van de sterren mee te maken. "Nee" zei de jongen aan de kassa, "dat zal niet gaan, de festivalfilms hebben geen reclame of filmpjes vooraf".
Jammer, maar een stuk van de film missen leek ons maar niks dus we trokken vrolijk tetterend naar de zaal.
We verwonderden ons erover dat er wel héél weinig publiek was, maar ja, cultuur is niet altijd even populair meenden we.
Groot was onze verbazing en verontwaardiging echter toen we minstens een kwartier reclame voorgeschoteld kregen. Waarna er - jawel - voorfilmpjes volgden. Tekenfilms notabene, eentje over zingende en dansende pinguïns, de andere over groene blubberige ruimtewezens.
En daar lieten wij de aankomst van Jane Birkin en Roel Vanderstukken voor schieten !Bij de derde - over ratten deze keer - vonden we het toch wat ver gaan, we zaten ondertussen al meer dan een half uur in de zaal!
En als ze dan toch per se voorfilms moesten draaien voor het festival, was er dan niks kunstzinnigers te bedenken dan animatiefilms ?
Ratatouille was al een kwartier bezig toen het ons begon te dagen...
We hadden ons van zaal vergist!

We zijn maar blijven zitten, voor de juiste film was het toch te laat.
De avonturen van een rat in Parijs die chefkok wil worden, niet mis als verhaallijn, geef toe.
In de pauze nog een jongen aan onze stoel gehad die ons vermanend kwam toespreken dat we niet betaald hadden.
Blijkbaar zet onze poep in de cinemastoeltjes een ingenieus systeem in werking waardoor de controlejongens op hun scherm kunnen zien welke zeteltjes onrechtmatig bezet worden.
Hij zal die twee dames wel héél stom gevonden hebben toen hij hun verhaal hoorde.
Na overleg met zijn chef werd onze misdaad voor één keer door de vingers gezien en konden we giechelend de film uitkijken.
Bwah, viel al bij al nog mee hoor.
Maar toen we achteraf in de loungebar Arno tegen het lijf liepen hoopte ik wel héél erg dat hij niet zou vragen welke film we gezien hadden.

Hondsdagen

Ik wist helemaal niet dat ik zo op routine gesteld was en toch ben ik nu echt een beetje de kluts kwijt.
Maar ik begin voor u bij het begin, want u weet natuurlijk niet waarover het gaat.
Over mijn fietstochtje naar het ziekenhuis waar ik werk vertelde ik al eens.
Bij vroegdiensten zag ik hem niet, maar vóór alle andere diensten wel : hondje.
Zijn huisje staat in een straat waar ik elke dag doorrij. Het was een vrolijk beest, een allemansvriend van een onbestemd ras. Hij had een vaste stek voor het raam , al jaren.
Er waren ook poezen in huis en ze waren beste vrienden met hondje en hondje met hen, ik zag ze dikwijls samen spelen of slapen voor het raam.
Ik kan niet tellen hoe vele keren ik daar voorbij reed en hondje aankeek en hij mij - vrolijk kwispelend - honderden keren per jaar.
Maar u weet hoe het is op de fiets, je moet ook een oog op de weg houden dus de gekruiste blikken waren vluchtig.
Dit ter mijner verdediging.
Want ik weet echt niet hoe dikwijls ik hondje aangekeken heb op z'n kussen voor het venster eer ik besefte dat er iets vreemd was.
Dan wordt dat een aandachtspunt natuurlijk : " Ha! we naderen het huis van hondje, nu moet ik eens iets beter kijken " (Een mens praat wat af met zichzelf zo op de fiets. Ik toch.)
Hondje zat er alle dagen en keek mij gewoontegetrouw aan. Zoef. Ik was al voorbij, want ik bleef wel fietsen natuurlijk.
Soms lag poes te slapen tussen de poten van hondje.
Niks mis mee, lieflijk tafereel, en toch klopte er iets niet.
Tot op zekere dag poes wel héél uitgestrekt over de rug van hondje lag en mijn frank viel toen ik al bijna bij het ziekenhuis was, want het hield mij bezig hé, dat kan ik u verzekeren.
Natuurlijk....diezelfde houding, gelijk welk moment van de dag...hondje was opgezet! Vakkundig leeggehaald en weer opgevuld door een taxidermist! Ik heb hondje ooit zien kwispelen en heen en weer lopen voor het raam en nu zat datzelfde beestje daar met blinkende glazen oogjes stokstijf voor altijd naar buiten te kijken! Ik weet niet hoe lang al!
Als u denkt dat hiermee de kous af was, dan bent u er niet. Hondje en ik bleven elkaar dagelijks aankijken. Ik vroeg me af of ze hem 's avonds een halve slag draaiden zodat hij niet naar het neergelaten rolluik moest staren maar mee naar tv kon kijken.
Een tijd geleden zag ik dat er een nieuwe, levende hond in huis was maar mijn vriendje bleef op z'n vaste stek voor het raam om mij goedmoedig aan te kijken voor mijn werkdag begon.
Bij de kapper - wat zouden we doen zonder deze onuitputtelijke bronnen van buurtnieuws - hoorde ik dat de eigenaars al aan het sparen zijn; voor als het nieuwe nu nog levende hondje ook moet opgezet worden.
Ik duimde voor een lang leven voor het nieuwe beest want er was echt geen plaats meer op dat kastje voor het raam vond ik.
Maar nu is er al een tijdje iets wat mij verontrust.
Er hangen nieuwe gordijnen. Dat zag ik eerst. Lange, geen doorkijk meer voor hondje. Wat sneu.
Ik zag ook hondje niet meer. Nergens. Alle acrobatentoeren, tergend langzaam fietsen en gedraaide nekken ten spijt.
Ik hoopte aanvankelijk nog - ingegeven door de nieuwe gordijnen - dat er één of andere Debbie Travis aan het werk was geweest die hondje een meer kunstzinnig verantwoorde plaats had gegeven binnen het woonkamergebeuren, maar hoe ik ook gluur en tuur, hondje is spoorloos.
Zijn ze verhuisd en kijkt hondje ergens anders naar voorbijfietsende madammen die zich afvragen wat er mis is met dat beest?
Of hebben ze hem weggedaan ? En hoe doe je dat dan ? Toch niet naar het containerpark ? Is er ergens een plaats voor afgedankte opgezette hondjes ? Wordt hij te koop aangeboden in de kringloopwinkel of de betere tweedehandszaak ? Zit hij gewoon op zolder bij ik weet niet hoe veel andere opgezette hondjes en spelen de kinderen er hondenschooltje mee?
Ik hou het niet meer uit.
Vandaag heb ik - alhoewel het nog lang geen tijd is - een afspraak gemaakt bij mijn kapper.