Harry Safari

Langzaam maar ruim op voorhand loopt de zaal vol. Wij zijn voorbereid, alles staat klaar. Ze zoeken hun plaats, aangeduid met een naambordje per tafel van vier. Ze luisteren naar namen als Kwistedadde, Alzheimer, Malheur, Hup Mariette, Angry Young Men, Hego, Zwamneusjes.
De meeste ploegen bestaan louter uit mannen, hier en daar merk ik een vrouw op.
Er hangt al vlug een sfeer van aangename spanning, verwachtingsvol. Balpennen worden bovengehaald, brillen opgezet, drankjes besteld.
Die drankjes ter plaatse krijgen, dat is mijn werk deze avond, dat gaat me beter af dan wat die mannen doen.
Best imposant om zien anders, een zaal barstensvol verstand.
Ze worden dikwijls nerds genoemd, maar er zitten best smakelijke exemplaren tussen. Ik zal wel niet objectief zijn want ik vind intelligente mannen sowieso iets hebben.
Uren aan een stuk worden vragen gesteld, muziekfragmenten beluisterd en foto's bekeken. Ongelooflijk wat een mens voor zo'n avond allemaal behoort te weten.
Een onvermoede wereld gaat voor mij open : die van winnaars van wielerwedstrijden en onbekende metalen, van internationale verdragen en Belgisch-Gallicische damesgroepen. En wat meer is : van mensen die het leuk vinden daar op een zaterdagavond hun hoofd over te breken, die in hun handen wrijven als er een ingewikkelde wiskundige formule op het scherm geprojecteerd wordt. Alsof dat niet genoeg is worden daartussen nog rode draden, links en breinbrekers geserveerd.
Ik word er bij momenten zenuwachtig van, u kent dat wel, het ligt op de tip van je tong maar vooraleer er iets daagt is de volgende vraag daar alweer. Bij vele vragen ligt er zelfs helemaal niks op mijn tong.
Ik glunder van trots als na de ronde die Vriend samenstelde een spontaan applaus weerklinkt, ze bestaan dus blijkbaar in soorten ook nog, die vragenrondes.
En als u denkt dat er voor de gelegenheid plat water of een glaasje prik wordt genuttigd, dan hebt u het mis : we kunnen de vraag naar alcoholische dranken amper bijhouden.
Naar ik van Vriend – presentator van dienst én ervaringsdeskundige - verneem gebeurt wat hier doorgaat niet alleen in West-Vlaanderen maar ook en nog intensiever in onze andere provincies! Ze hebben een ranking en een eigen forum.
Ze bestaan in verschillende moeilijkheidsgraden, dus als ik laag genoeg zak zou er wellicht zelfs iets voor mij tussenzitten.
Het is absoluut eens wat anders dan bloemschikken of worstenkaarting : Vlaanderen quizt!

Durf je?

Voor velen niet zo leuk en gezellig als je zou denken, kerst.
Ik heb het ook niet voor die opgeklopte commerciële toestanden, waarbij er bergen cadeautjes onder de boom moeten en waar je al van eind november in de winkels en in folders in je brievenbus mee om de oren wordt geslagen. Om van het obligate en verschrikkelijk misbruikte "White Christmas" van Bing Crosby maar te zwijgen, dat weken van tevoren al uit de luidsprekers in de winkelstraten rolt.
Maar de geur van dennenaalden, de kitsch in de loop der jaren verzameld aan de boom, kaarsjes en lichtjes, daar heb ik niets tegen.
Waar ik bovenal elke keer weer naar uitkijk is het samen zijn. Ik heb het geluk dat mijn ouders nog leven, ik heb een zus en twee broers en met ons vieren en onze partners hebben we 17 kinderen in leeftijd variërend van 23 tot 4. We komen rond kerst allemaal samen. Dat is nooit een duf feestje, lijkt soms meer op een heksenketel eigenlijk. Maar het is elk jaar weer genieten.
Je zou vergeten dat het voor sommigen anders is. Dat er mensen zijn die nergens verwacht worden. Dat er mensen zijn die van niemand een knuffel krijgen. Het kost nochtans niets. En het doet zo'n deugd. Ook als je gever bent. Ik ben een fervent voorstander en beoefenaar. Iemand waarvan je het niet gewoon bent welgemeend vastpakken. Probeer maar eens!

Niet voor gevoelige kijkers

Wat doet dat deugd, zo veel welgemeend advies betreffende het bestrijden van ongewenste muizen.


Ondertussen heb ik die van mij - zoals u kunt zien - gevangen, en laat ik u zeggen dat ik er niet goed van ben. Zij trouwens nog veel minder.
De manier waarop ik het heb klaargespeeld staat me echt erg tegen. Ware het nu een korte, moordende nekslag geweest, ik had me ermee verzoend. Maar dit kleine pootje tussen die val. Alsof ze nog een kans had, als ze maar hard genoeg probeerde. Ik kreeg er op slag compassie mee. Wat me ook opviel was dat ze ogenblikkelijk van stoute mannelijke muis in zielige vrouwelijke veranderde. Toch eens moeten analyseren dat.
Niet dat ik mij vergiste. Dat werd al na enkele uren duidelijk toen meelijwekkend maar onvindbaar gepiep en gescharrel weerklonk. Ik heb indertijd zo gegniffeld met mijn meetje - een echte stadsmus - die een weesgegroetje las voor de muis die ze valsgewijs vermoord had, maar ik moet zeggen dat ik ook tot alles in staat was om vergiffenis te krijgen toen ik dít vond in een kartonnen doos, tot voor kort de verblijfplaats van chocoladen sinterklaasventen :


De kleinste (en volgens Jongste ook dapperste en vooral snoezigste) minimuis die ik ooit zag. Ik zal u de commentaren van dochterlief over moordende en vermoorde moeders besparen. Oudste zette het beestje buiten. Enkele uren later vond ik op exact dezelfde plaats broer of zus, wanhopig proberend de steile kartonnen dooswand te beklimmen. Ook buiten ermee (en het is zo guur en zo koud, en minimuis zo klein)
Ondertussen vermoed ik dat er zich nog een exemplaar in ons washok bevindt, al dan niet mini. Voorlopig staat er tegen de muur een val met pindakaas, want ik neem goede raad steeds ter harte. Maar nu ga ik dus eerst zo'n fuikvalletje kopen, want ik wil hier thuis in de kerstperiode zowel de vrede als mijn gemoedsrust bewaren.

Muis

Belachelijk dat ik het niet meteen door had. Die ritseling elke keer ik het was- annex berghok binnenkwam. Een paar dagen geleden werd het duidelijk, toen ik een pakje vanillebloem van het rek pakte dat verdacht licht aanvoelde. In de achterkant zat een opening geknaagd, groot genoeg voor een gulzig muizenkopje.
Ten strijde!
Muizenvallen bovengehaald. Ik weet het, het zijn wrede werktuigen, maar wat wil je. Vroeger ving ik de beestjes levend en ooit zette ik met die bedoeling een keukenmuis met mijn voet in een hoek klem. Het beest spurtte wanhopig langs mijn been in mijn broek omhoog en toen ik gruwend aan die broekspijp schudde, kreeg het verschrikte diertje ruimte en kroop steeds verder naar boven. Sindsdien heb ik voorgoed het sparen van muizenlevens én het dragen van olifantenpijpen afgezworen.
Muizenvallen dus.
Er staan er ondertussen drie, want Muis en ik zijn sedert de dag van zijn ontdekking in een zenuwoorlog verwikkeld.
Van de val met chocolade blijft hij af, evenals van die met kaas. Nee hoor, geen zin.
Ondertussen begon meneer (mevrouw?) wel bij gebrek aan vanillebloem doodleuk aan een rol beschuiten. En wel aan een tempo om U tegen te zeggen. Ik hoop maar dat ik geen volledig gezin onderdak geef.
De derde val werd deze morgen - sakkerend, ik geef het toe - van een stukje stokbrood voorzien met het idee : als hij beschuiten lust....
Kom ik deze middag thuis, heeft die onverlaat het brood mee zonder dat de val dichtklapte.
Daarnet ontdekte ik een appel waar hij zijn tanden inzette.
Ik ben vast een bron van groot vermaak en sterke verhalen als hij straks met z'n vrienden voor een gezellig avondje samenkomt.
Val opnieuw geplaatst met brood, zó scherp afgesteld dat hij verschillende keren dichtklapte voor ik hem eindelijk kon neerzetten.
Ik heb voorlopig al mijn vingers nog, maar dat is slechts een kwestie van tijd, en ik krijg de indruk dat Muis dat weet.

Amsterdammm

Ik logeerde met Vriend in een allercharmantst grachtenpand op 2 hoog, onvermijdelijke steile en uiterst smalle trap inbegrepen.
Onze auto stond netjes op een bewaakte randparking. Niet alleen was daar het parkeergeld heel schappelijk, we kregen er als toemaatje 2 leenfietsen voor de duur van ons verblijf. We konden ons geluk niet op toen we met de neus in de lucht, nog wat onwennig vanwege de terugtraprem, de ene gracht na de andere kruisten en de hele binnenstad verkenden op die fiets.
Amsterdam lijkt op Brugge en toch ook weer niet. Nergens protserige gebouwen of overdadige kerken. Ongelooflijk veel fietsen, op sommige kan en wordt vanalles vervoerd, het lijkt bij momenten Peking wel. Massa's boogbruggetjes, de tram overal. Maar vooral : Amsterdam bruist en borrelt, tot in het kleinste hoekje.
Van Gogh is zijn zalige bipolaire zelf, met schilderijen gaande van diepsomber tot skyhigh en alles daartussen. Rembrandt is er met zijn Nachtwacht en zijn Joods Bruidje, Vermeer met het Melkmeisje. Prachtig allemaal.
We slenteren over het Waterlooplein en wat mij in al de jaren dat ik hem ken niet lukte, daar slaagt een oude marktkramer in : Vriend koopt - gesterkt door een broodje haring - zijn allereerste tweedehands kledingstuk ooit. U zult hem vast herkennen als u hem eens tegenkomt : hij draagt vanaf nu een stoere zwarte lederen jas met ceintuur, jas ouder dan Vriend zelf.
We reden door het Vondelpark en snoven sfeer in de Pijp, maar onze favoriet blijft de Jordaan. We hebben er lekker gegeten onder begeleiding van een authentieke zanger-pianist. Wat later vonden we café De 2 Zwaantjes, waar we na het nuttigen van ettelijke geestrijke drankjes en het zingen van menig levenslied tenslotte vriendelijk doch beslist - al zingend - de deur gewezen werden wegens weliswaar enthousiaste, toch laatste klanten.
Beschrijven hoe we die nacht zijn thuisgeraakt zou ons hier té ver leiden, maar laat ik zeggen dat de weg lang, wiebelig en bijwijlen zéér onzacht was en dat de fiets van Vriend er blijvende letsels aan overhield.
De volgende morgen zaten we echter - zij het iets later dan gepland - alweer monter op de fiets voor meer.
Want Anna-Maria heeft gelijk, Amsterdam is formidabel!!

Lieve Sint,

Een tijd geleden werd onder invloed van (over)ijverige Nederlandse drukkingsgroepen - ongetwijfeld met de beste bedoelingen - het woord negerzoen officiëel afgeschaft.
Daarvan bleven we in Vlaanderen gelukkig gespaard. Als wij trouwens onze eigenste melocakes al een naam geven, dan is het nog iets straffer dan zoen, maar alla.
Alsof die afgevoerde nergerzoen niet erg genoeg was, hoorde ik nu over de onlangs door Dieuwertje Blok geïntroduceerde gekleurde Pieten . Ik moet eerlijk zijn lieve Sint, het hart zonk me in de schoenen.
Moet elke traditie wijken voor de angst om racistisch te worden gevonden? Moeten onze Pieten er in het vervolg echt bij lopen als levende smarties?
Ik groeide op met blinkende zwarte, hun lippen helrood geverfd, ze hadden voor de stoute kinderen nog een zak en een roe bij, die laatste ook al verdwenen onderweg uit opvoedkundige overwegingen.
Ik las op de lagere school - een degelijke katholieke - in "Zonnige Uurtjes" over negertjes die zich in de brousse verstopten omdat ze te lui waren om les te volgen.
Bij mijn meetje verslond ik alle afleveringen van The Black And White Minstrel Show en in de Tarzanfilms met Johnny Weissmuller die ik als kind graag bekeek, werden de inboorlingen niet bepaald op hun best voorgesteld.
Ondanks al deze onvergeeflijke indoctrinatie van mijn jonge hersentjes ben ik toch niet opgegroeid tot een xenofoob.
Vriend ook niet, hij was dus helemaal niet bang toen een horde zwarten hem in Amsterdam bestormde tijdens een fotosessie op het Rembrandtplein.



U die oorspronkelijk zelf uit Turkije komt ,Sint, zult wel weten dat het niet de kleur is die er toe doet. Laat onze Pieten dus alstublief zwart blijven.
Zwarte Piet zingt tenslotte zelf : "Ook al ben ik zwart als roet, 'k meen het toch goed"
Meer moet het niet zijn dit jaar.
Alvast bedankt,
Maxentia