wie spaart heeft wat

Ik kan er weg mee, reken maar. Het begon al vroeg: met keitjes, schelpjes, pluimpjes, takjes. Daarna van die gekleurde doorzichtige snoeppapiertjes. Als je er zo eentje voor je oog hield en het andere oog dichtkneep zag de wereld er schitterend uit! Geel, rood, blauw, oranje! En de papiertjes bleven lekker lang naar karamel ruiken. Later werden het postzegels, dat heb ik lang gedaan, want er zijn er zo veel, en je kunt zalig lang verzamelen voor je doos vol is.
De prentjes van bij de chocolade spaarde ik, de artis- en historiapunten.
Tegen de tijd dat ik plaatjes van mijn favoriete zangers, The Rubettes uit de boekskes knipte was het al te laat. Ik had het. Héél erg! Verzamelwoede.
En wat misschien nog erger is : het ging nooit meer over. Ik heb het met andere woorden nog.
Net als beroemde schilders heb ik mijn periodes : kunstwerken op postkaarten, kruissteekpatronen, lappen stof (en ik kan geeneens naaien!), blauw serviesgoed, tuintijdschriften, blikken dozen.
Verder zijn er fascinaties die nooit overgaan : scherven, parels, schelpen.
Van al deze dingen heb ik dus hopen, en alles wordt regelmatig bekeken en bewonderd, en niks, echt niks ervan kan weg.
Ik heb het van mijn pa, zoveel is zeker. Die spaart al 70 jaar met nimmer aflatende inventiviteit en energie, tot grote wanhoop soms van mijn ma, die het ene moment een wand vol borrelglaasjes heeft -geen enkele gelijk- en een paar jaar later geen weg weet met de zelfgemaakte kerststallen, allemaal te mooi om in de kast te laten zitten.
Broer J heeft het ook : fossielen, prenten van vuurtorens, bokalen vol schelpen, vetplanten, ik noem maar wat.
Nu kwam Jongste paar dagen geleden thuis na vakantie in Frankrijk met haar papa en trots toonde ze me haar verzameling zelfgevonden stenen, die allemaal de vorm van een hart hebben.
Ze heeft het dus ook.
Het zal besmettelijk zijn.
Of erfelijk wellicht.