studie

Ik ben een geboren kustmens. Een strandloper van voor ik kon lopen. Met ma, zus en kleine broers op zomerdagen van 's morgensvroeg naar het strand, te voet, het was maar een paar honderd meter. De hele dag bleven we daar.
In die tijd kende ik frigoboxen en koelelementen enkel vanop foto's in Het Rijk Der Vrouw. Dus bij aankomst op het strand maakten we eerst een kuiltje om de fles limonade in te zetten.
Daarna samen met een pak andere kinderen putten maken, héle diepe, liefst tot aan de andere kant van de wereld. Ik dacht toen nog dat dat China was, Australië leek me niet exotisch genoeg.
Later stelden we onze aspiraties wat bij en werden het heuse kamers; met trappen en stoelen en tafels, alles in zand. Als alles af was gingen we bij mekaar op bezoek. Of we lieten ons ingraven, met alleen hoofd, handen en voeten boven het zand uit. Het geheel werd versierd met stokjes, steentjes en pluimen, de naam met een vinger getrokken in hard zand. We maakten kastelen met kantelen, slotgrachten, torens, alles rondom versierd met schelpen. We maakten forten aan de vloedlijn en keken wiens bouwsel langst tegen het opkomende water bestand was.
Nu noemen ze mensen die zich met zulke dingen bezighouden zandsculpturisten!
Ergens halverwege, alhoewel we er vanaf een kwartier na aankomst al om de haverklap om vroegen : de boterhammen. En geen gezeur over het zand dat ertussen zat, "dat kuist de maag!"
Pa kwam na z'n werkdag ook nog, en leerde ons dan zwemmen.
Op je buik dobberen in zee met de hand van je vader onder je, weten dat er nooit iets kan gebeuren met hem zo dichtbij, zout water in je mond, gewichtloosheid, zonnewarmte op je lijf. Ma die op het strand zit te kijken en je geen moment uit het oog verliest. Dichter bij het baarmoedergevoel kun je vanzelevens niet komen denk ik.
De dag was nooit lang genoeg.
Vanaf mijn 15de ging ik met vrienden, we hadden een vaste stek en zagen wel wie er was, meer dan een handdoek, ons zwempak en mekaars gezelschap hadden we niet nodig.
20 jaar geleden herhaalde de geschiedenis zich voor mij, toen ik met mijn eigen kleine kinderen naar het strand trok en hen bezig zag.
Altijd naar dezelfde vaste plaats, waar er steeds iemand is die je kent, waar je een hele middag kunt zitten kletsen, of een tukje doen terwijl een vriendin een oogje op de kids houdt. Thermossen koffie, zakken pistolets, bergen papieren bloemen, wat ik allemaal naar dat strand heb versleept.....
De hele wereld hebben we verbeterd, daar al kletsend op dat strand, gezucht over onze mannen en hun moeders, ons werk, gedroomd over perfecte zelfreinigende huizen, het ideale figuur en voorbeeldige kinderen.
Ondertussen gaan die ook al zelf, die kinderen, al zijn ze jammer genoeg nooit écht voorbeeldig geworden.
Oudste was wel jarenlang elke zomervakantie strandredder. Ik hoor de branding nog, zei hij soms als hij na een dag turen en toeteren thuiskwam. De cirkel is rond dacht ik dan.
Maar wat ik wilde zeggen.
Liesa Dupont dus, en haar studie over het naaktstrand. Een studie van 2 weken. Ze observeerde en zag dat kijken er belangrijk was, dat er een soort van communitygevoel was en dat er meer zonnebrillen gedragen werden dan elders?! Huh! Was het een vergelijkende studie? Ging ze bijgevolg ook 2 weken naar een textielstrand? Werd ze daar niét in een gemeenschap opgenomen? Werd ze daar niét bekeken? Speelde sexualiteit daar geen enkele rol? Waren daar in geen velden of wegen tatoeages, piercings of zonnebrillen te bekennnen?
Van al deze dingen plenty op het strand, het hoeft niet naakt te zijn.
Hoog tij(d) voor een inleefstage Liesa, het is er het weer voor!