Geven

Ik weet niet hoe lang ik al bloeddonor ben, trouw elke 3 maand een zakske laten aftappen. Daarna samen met Vriendin barmoeder voor de andere donors in het parochiezaaltje van het dorp waar ik 20 jaar woonde, altijd een gezellig weerzien. Ik loop ook al ik-weet-niet-hoe-lang met een kaartje van beenmergdonor op zak. Ooit ook daarvoor bloed laten prikken en de nodige formulieren ondertekend, toen een vriendin leukemie had, we waren met 70 toen, in een poging haar te helpen. Het afnemen van beenmerg werd ons omstandig uitgelegd en heeft wel wat meer voeten in de aarde dan het afstaan van bloed : onder algemene verdoving meer dan een liter beenmerg en bloed uit je heupbeen laten trekken,... Maar de kans is héél klein dat je "code" ooit met iemand compatibel is en je dus in aanmerking komt als je geen familie bent.
Er zitten trouwens wereldwijd maar een goeie 7 miljoen code's in die databank, wat ik ongelooflijk weinig vind.
Krijg ik tijd geleden out of the blue telefoon van mijn arts : of ik wil bijkomende bloedtests laten doen, want via de internationale databank vonden ze mijn code, en die zou kunnen kloppen voor iemand.
"Iemand", tja, dat is wat anders dan die éne vriendin hé, ik was dat hele donorkaartje trouwens vergeten. En stel dat het lukt, zo ingrijpend, die enorme prik in je heup, die algemene verdoving, zie ik dat wel zitten eigenlijk?
Ik moet op een welbepaalde datum naar de arts, waar hij bloed prikt dat onmiddelijk speciaal verpakt wordt en naar 1 of ander gespecialiseerd labo in Brugge vervoerd, de wagen staat te wachten! Spectaculair, dat wel. Maar ondertussen begint hier vanbinnen iets te knagen : ik kan op elk moment nee zeggen, zegt de doc, hij ziet en hoort me wel aarzelen. Want wil ik dit wel? Is nogal ingrijpend allemaal, ik moet in het ziekenhuis blijven, zal misschien tijdje stijve heup hebben, moet eerst bloed geven om het achteraf terug te krijgen,...
En dan bel ik doc, om nog eens te overleggen, vol van bedenkingen.Doc onderbreekt me en zegt : "het is voor een jongen van 24, uit Engeland"
Plots kantelt alles. Ik heb zelf een zoon van 23. Zit met kippenvel in de zetel als ik de telefoon neerleg.De jongen krijgt het gezicht van mijn jongen en het kan niet vlug genoeg gaan nu, ik wil desnoods zelf naar Engeland om daar ter plaatse dat beenmerg af te staan.
2 dagen later krijg ik bericht : de verdere code's vertoonden onvoldoende overeenstemming, ik kan geen donor zijn.
En daar ben ik dus écht niet goed van.

PS : Weet achteraf bezien niet of doc de waarheid sprak, of mij gewoon héél goed kende en psychologische zet deed. Maar het werkte, en hij heeft overschot van gelijk ; net als Willem Vermandere : oltied iemands vader, oltied iemands kind

http://www.bl.rodekruis.be/broch/beenmerg.htm