zondag, december 09, 2007

te Gek om Los te Lopen


Werkgroepen : net als in elk bedrijf dat zichzelf respecteert zijn ze er ook in onze branche niet vies van. Het opzet van de nieuwste werkgroep waar ik deel van uitmaak is de beeldvorming die er heerst over geestelijke gezondheidszorg aan de werkelijkheid aan te passen en dus positiever maken.
Prachtig initiatief! Want in deze tijden waar het bon ton is je eigen psycholoog te hebben of minstens af en toe depri te zijn, heersen er rond geestelijke gezondheid toch nog veel misverstanden en vooroordelen.
Ik werk in een algemeen ziekenhuis maar de meeste van mijn werkgroepcollega's komen uit meer gespecialiseerde instellingen.
Zo gebeurt het dat ik mij deze week verplaatste naar een beroemd en berucht psychiatrisch instituut in onze provincie voor één van onze vergaderingen.
Wanneer ik langs de receptie van het enorme imposante domein passeer om te vragen in welk van de antieke bouwwerken ik precies moet zijn staat er voor mij een man met zijn hele voorhoofd vol tatouages. Hij onderhandelt over de prijs van een "boeksje bladjes". Als binnenkomer kan dat tellen.
Ik moet het halve domein door en doe onderweg via voorbijgangers massa's inspiratie op voor onze eigen versie van The Ministry of Silly Walks die wij er op dienst op nahouden. Van houterig tot zwaaiend tot mompelend en knipogend.
Een lange man in grijs schoolmeesterschort passeert mij zingend op een fiets die zeven maten te klein is.
Ik durf gerust toegeven dat ik mijn ogen uitkijk.
En dan ben ik nog "van het vak" en dus per definitie één en ander gewoon.
Zeer leerrijk, zo'n wandeling over het domein, want wat ik leerde :
- cliché's zijn nooit helemaal onwaar.
- doorgedreven specialisatie is niet de plaats om met popularisering te beginnen.
- we hebben met onze werkgroep nog een lange weg te gaan.
al dan niet zwaaiend en/of knipogend

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Men zou dus eigenlijk moeten beginnen met kijken welke misverstanden en vooroordelen gewoon kloppen. Want daar hoeft aan de beeldvorming niets verbeterd te worden. Toch?

Unknown zei

Tijdens één van mijn stages in de psychiatrie vroeg een familielid van een patiënt me ooit of ik een dagboek bijhield van mijn ervaringen in de zorgsector. Ik moest neen antwoorden. Ik denk nog vaak terug aan deze man, en moet hem nu gelijk geven. Het is een uitzonderlijke sector om in te werken, waar je zelf als mens sterk kan in groeien.

Je ziet inderdaad vanalles, je hoort vanalles, en soms stel je jezelf de vraag op welke planeet je terecht gekomen bent wanneer je binnen de muren van een psychiatrisch centrum komt.

Julia zei

Een wereld op zichzelf zal dat zijn ja !

Haddock zei

De vraag: ..moederken in wat voor wereld leven we..?stelde mijn vader zaliger wel meer dan eens..

twee keer zeker:
1. tijdens zijn verblijf in Auschwitz als jongetje van vijftien..

2. tijdens zijn psy studies te Leuven als man van dertig...(was daar heel blij..)

wieweet was dat zijn drijfveer voor zijn nachtenlange studies van het Kabbalah.. ?

Cursief Huigje zei

Héél herkenbaar!

Julia zei

Fijne kerstdagen Maxentia !