donderdag, januari 11, 2007

De werken van warmhartigheid

Stanislas Deridder is 72. Een grote, lichamelijk gezonde, intelligente, alleenstaande man. Hij was zijn hele leven al een beetje een zonderling, deed van tijd tot tijd bizarre uitspraken tegen wie de moeite deed met hem te praten, maar zonderde zich meestal volkomen vrijwillig van iedereen af. Hij werkte zijn hele loopbaan in een kleine plaatselijke bibliotheek en leeft nu van een miniem pensioen.
Hij wordt bij ons voor opname gebracht door de politie omdat hij al dagenlang op straat rondhangt en een onsamenhangend verhaal opdist. Wanneer hij bij ons gebracht wordt is hij vervuild, vermoeid, extreem mager en verward.
We geven hem te eten en te drinken, hij krijgt een warm bad, we kleden hem en hij krijgt onderdak.
Stanislas charmeert ons met zijn hoofse manieren. Met zijn wandelstok lijkt hij wel een engelse gentleman, weggelopen uit een oude musical.
Beetje bij beetje wordt één en ander duidelijk.
Stanislas woonde tot aan hun sterven bij zijn ouders. Hij kon daar al die tijd zijn eigen excentrieke zelf zijn en bleef door hun aanwezigheid gespaard van ambetantigheden zoals belastingsaangiften, rekeningen, verzekeringen. Zijn vader stierf zeven jaar geleden. Zijn moeder was een kranig, vinnig vrouwtje dat drie jaar daarna overleed aan de gevolgen van een griep.
Voor de begrafenis was er nog hulp van de ondernemer, maar met al de rest moest Stanislas het zelf redden. Hij mist zijn ouders. Hij mist de boodschappenlijstjes, de verse soep, de gestreken hemden in de kast.
Maar merkte mettertijd dat het ook zonder ging en had er bijgevolg zelfs bijna geen erg in toen de electriciteit gerantsoeneerd werd wegens onbetaalde rekeningen.
De ongeopende post stapelde zich op in de gang, de keuken vulde zich met lege blikken en vuil serviesgoed.
De huisbaas hield het langst van al met hem uit, uit respect voor de ouders van Stanislas die 30 jaar lang onberispelijke huurders waren.
Tegen de tijd dat hij bij ons terechtkwam, was Stanislas ook zijn woonst kwijt, inboedel aangeslagen wegens meer dan 2 jaar onbetaalde huur.
Omdat het nodig is voor subsidies allerhande worden op een PAAZ alle mensen van een voorlopig etiket voorzien. Bij Stanislas plakt de dokter hem schizoïde persoonlijkheidsstoornis op. We merken algauw dat Stanislas functioneerde dankzij de regelmaat en routine van zijn job en zijn ouderlijk gezin. Nu deze twee weggevalllen zijn kan hij zelfstandig wonen waarschijnlijk niet aan, alhoewel hij dat zelf wél wil.
Enkele van onze opties : een beschutte woonvorm, een psychiatrisch ziekenhuis, een bejaardentehuis.
Ziet u hem komen?
Beschut wonen volzet.
Psychiatrisch ziekenhuis geweigerd wegens geen woonst (daar zijn ze immers ook bang om na de behandeling met de mensen geen kant uit te kunnen) .
Bejaardentehuis niet happig omdat Stanislas nog heel mobiel is en dus laag scoort voor subsidie; wachtlijst van minstens een jaar trouwens.
En daar sta je dan, met een man van 72, dakloos, en een ligdagduur die steeds lager moet. Iemand een idee? Want zo hebben we wel nog een paar klanten hoor.
PS : naam en omstandigheden werden aangepast om herkenning te vermijden.

8 opmerkingen:

Julia zei

O wat erg ja en ik denk dat het steeds moeilijker nog gaat worden voor alle ouderen! Mijn oplossing zou zijn om met meerdere mensen die elkaar aanvullen een eensgezinswoning te betrekken. Maar ze moeten wel een beetje bij elkaar passen anders loopt het mis ! Er zijn zoveel eenzame mense dus er is vast wel een pittig vrouwtje te vinden ala zijn moeder die zich ook alleen voelt. Ja dat zou mooi zijn maar of het lukt ?

Anoniem zei

Hier om de hoek staan twee dubbele woningen die bewoond worden door groepjes mensen die het ingewikkelde leven alleen net niet aankunnen. Ze hebben een baantje of dagbesteding, ze fietsen zelf de stad in als ze daar zin in hebben, maar naar rekeningen of dagelijkse boodschappen hebben ze geen omkijken. De beheerder is een of andere christelijke stichting, geen idee hoe ze aan hun geld komen, er zullen wel wat subsidies zijn. Maar er zou voor alle mensen die het alleen niet kunnen redden in onze maatschappij natuurlijk reguliere opvang moeten zijn.

Anoniem zei

Dit is inderdaad een confronterend relaas, dat nog maar eens bewijst dat er iets fundamenteels fout is met onze maatschappij. Er zullen helaas altijd mensen zijn die niet voor zichzelf kunnen zorgen, om wat voor reden ook, en dat die niet in de steek gelaten worden, is een kenmerk van 'beschaving'.

Unknown zei

En zo leef je dan op de rand van de maatschapij zonder dat je het weet of beseft, en niemand die je wil helpen of hebben. Maar ja, hij is dan ook niet van Koninklijken bloede dus van de marine zal hij het niet moeten verwachten.

Enno Nuy zei

Een casus Maxentia zoals ik er zeer vele ben tegengekomen. Hier dreigt een eindeloos geleur met een zeer kwetsbare mens. Ik hoop dat het jou/ jullie instelling lukt Stanislas te houden tot je overtuigd bent van het goede, het juiste alternatief. Er moet een 'niche' zijn waar hij wordt gerespecteerd. Ik hoop dat het warmhartige werk lukt en dat hij niet sneuvelt of wordt geofferd aan al die criteria die er zijn bedacht. Hij verdient de grootst mogelijke bescherming.

Anoniem zei

Zoiets is tragisch! Er zijn idd verschillende zaken mis, maar daar ga ik mijn gal niet over spuwen want...

Anoniem zei

Klinkt me heel bekend in de oren,ik heb juist het studiootje van mijn zonderlinge zus uitgemest:administratieve chaos, 27 vuilzakken,en 23 kubieke meter vuil eruit gehaald met behulp van zes man en twee vrachtwagens, en dat in een luxebuurt!the saint.

pierre du coin zei

Ik weet dat er in sommige regio's zoiets bestaat als psychiatrische thuiszorg. zo kan men toch thuis blijven en krijgt men ook begeleiding om wat structuur in het dagdagelijkse leven te brengen. Met de gewone thuiszorg komt dit niet of minder aan bod.
Er bestaat ook nog beschut wonen, maar ik denk niet dat dit iets is voor de man in kwestie.
Hopelijk komt er iets uit de bus.