zondag, oktober 08, 2006

't Zijn lappen.

Patchwork.
Ik ben er gek op.
Niet zozeer op de nieuwerwetse versie waarbij je in gespecialiseerde winkels allerlei kleurige, aangepaste stofjes kunt kopen om vervolgens naar een vast patroon een werkstuk te maken.
Nee, geef mij maar het origineel concept. Patchwork als kringloop.
Ten tijde van de pioniers in Amerika waren vele dingen schaars, ook katoenen stof. Bijgevolg bewaarde men van versleten of te kleine kledij de goede stukken in een scrapbag. Wanneer die snipperzak voldoende gevuld was, werden een heleboel kleine stukjes stof aan mekaar genaaid om er één grote "nieuwe" lap van te maken die dan de basis kon vormen voor bijvoorbeeld een deken.
Zo toegepast is het niet alleen een prachtige combinatie van recyclage en minutieus handwerk, het wordt op die manier ook een herinneringsdoek.
Ik verzamelde oude overhemden, kleertjes waar de kinderen uitgroeiden, afgedankte gordijnen, kreeg lapjes en overschotjes her en der en begon er jaren geleden zelf aan, op een luie vakantie in Frankrijk, onder enthousiaste begeleiding van An, die tovert met stofjes.
Het is leuk werk want het begint klein en daardoor kun je het overal mee naartoe nemen.
Ik naaide lapjes op treinen, in wachtkamers, tijdens nachtdiensten, op reis.
Er waren kampeervakanties met vrienden, waar bijna iedereen aangestoken werd door de microbe en zo'n lapje wilde aaneen naaien, kinderen incluis. Hun stuntelige steekjes zijn zeer herkenbaar. Aan de stofjes zitten dus allerlei herinneringen vast. De meeste aangenaam, andere wrang, genaaid in slapeloze nachten.
Ik heb ondertussen meer dan honderd lapjes, die later - als ik eens véél tijd heb - één grote sprei moeten worden.
Ik vind het een mooi symbool : stukjes en beetjes die elk apart niks voorstellen en ogenschijnlijk niet bij elkaar passen maar die toch een mooi en kostbaar geheel vormen als je ze samenlegt.
Zo groeit mijn eigenste, hoogst unieke patchworkdeken, zo traag en gevarieerd als het leven zelf.

11 opmerkingen:

Anoniem zei

Ik probeer tegenwoordig zo'n lapjes te breien, om er dan een deken van te maken. Nog veel werk zenne!

Jouw deken belooft alleszins heel mooi en teder te worden. Succes!

Julia zei

Wat een mooie manier om je leven aaneen te rijgen !

Anoniem zei

wow ... wat een geduld !

Anoniem zei

Waaauw prachtig maxentia!

Ann zei

Maak je dat ook op bestelling? Ik heb nog lapjes van mijn Laura Ashley kamer, van mijn zwarte periode, van mijn Noorse drie maanden en point claire (spelling? help!) lakens van mijn grootmoeder. Het arme mens gaf ze me als begin van mijn uitzet...

Anoniem zei

lol wow this is really lady stuff :p

Anoniem zei

Als je deze aan mekaar gaat rijgen en een plaatsje op je bed gaat geven, zul je je nachten vullen met mooie dromen en zoete herinneringen! (ik heb je linkje geplaatst)

Anoniem zei

Bij het zien van patchwork werkstukken word ik altijd overvallen door een enorm gevoel van ontzag voor zoveel dappere volharding.

Anoniem zei

Mijn ma gaf er zich ook aan over en ze heeft voor mij zo'n bedsprei gemaakt, waardoor ze nu nog altijd een beetje bij me is.

Anoniem zei

Just go on! Mooi resultaat!

Anoniem zei

Ja, dat zijn lappen :-) Ik heb daar nooit bij stilgestaan : al die zalige stofjes met herinneringen, die kan je dus verwerken tot een patchwork-iets ! ipv ze met hartzeer weg te doen. Ik vind sommig patchwork erg mooi omdat ik van combinaties en variaties hou. Maar zoals jij het opvat is het ontroerend, het is zoals een dagboek van je leven : prachtig idee ! en het lijkt me ook erg fijn om met bezig te zijn, ik krijg er zelf al zin in.