(S)not funny

Prikkende, jeukende ogen die steeds traneriger en meer bloeddoorlopen worden.
Een neus die ondertussen knalrood en schilferig is. Vooral onderaan, waar je steeds het snot moet afvegen.
Mond halfopen wegens langs dat verstopte piefje dat sowieso al niet bijzonder groot is geen lucht genoeg.
Uitgedroogde en rasperige keel door het mondademhalen.
Af en toe ogen dicht en mond wijdopen met opgetrokken neus "haa-haa-haa", maar de verlossende "tsjie" komt niet.
Overgeschakeld van zakdoeken op keukenrol, zo van die witte gewafelde lappen, ziet er héél voornaam uit.
Overtuigd en vol overgave snuiven, da's beter dan snuiten zegt de doc, ook al lijkt het nergens op.
Straks kan ik zonder moeite figureren op de Halloweenhappening in Bellewaerde, angstaanjagende geluiden incluis.
Maar we blijven positief : ik kan met een volledig valabel excuus lekker warme thee met citroen en vodka drinken.

Fateless

Er zijn documentaires, er waren films, we konden indertijd zelfs televisieseries over "het onderwerp" bekijken. Natuurlijk las ik als puber Anne Frank's dagboek opnieuw en opnieuw, ik bezocht verschillende malen haar onderduikadres in Amsterdam. Ik vond haar een heldin.
Ik dacht dat ik wel een notie van de Holocaust had want op de dienst behandelden we al patiënten met het beruchte nummer in hun arm getatoeëerd en van sommigen onder hen hoorden we sporadisch zelfs een fragment van de gruwelen.
Bij zoveel ellende, door de ene mens de ander aangedaan staat je verstand stil. En je denkt heel gemakzuchtig en zelfingenomen dat zoiets in deze tijden onmogelijk zou zijn.
Ik ben er ondertussen achter dat het niet zo is. Het gebeurt nog steeds, telkens opnieuw op andere plaatsen in de wereld. De verhalen die we in het ziekenhuis soms van politieke vluchtelingen of mensen zonder papieren te horen krijgen zijn ronduit schrijnend. Moordpartijen op broers, vaders, zoons. Zinloze martelingen,bedreigingen, intimidaties, louter op basis van afkomst, geloof of politieke overtuiging.
En toch ben ik blijkbaar nog niet geleerd. Zondag met Vriend in mijn geliefde Antwerpen naar de cinema. Bij het buitenkomen dacht ik nog de film te kunnen klasseren. Maar het lukte niet. De beelden bleven aan me plakken. Het is ondertussen meer dan twee dagen geleden en ik weet eindelijk hoe het komt dat ik hem véél aangrijpender vind dan ik aanvankelijk dacht.
Die jongen - György - blijft onbevangen en zonder zelfbeklag de onmenselijke gebeurtenissen doorstaan. Het verhaal is autobiografisch (onvoorstelbaar, maar zo is het) en György onthoudt uit de kampen ook "gelukkige" momenten, of wat daarvoor in die traumatische periode moet doorgaan. Iemand die zich over hem ontfermt, een extra portie brood, een moment waarop even niets moet.
Als hij terug "thuis" komt in Boedapest legt hij ook de onverschilligheid van vele thuisblijvers naast zich heen.
Vandaag ontdek ik dan tijdens een blogrondje nog een tip van Maharal voor een monoloog in Oostende
Dat kan geen toeval zijn!
Een bijna identiek verhaal, ook echt gebeurd, met een Vlaamse jongen.
Gaat dat zien en denk alstublieft niet dat het verleden tijd is!

Multicolore

Om de hoek woont Saeed (spreek uit Sajied)uit Pakistan. Ik geef toe dat hij me meer zag toen ik nog rookte, maar elke keer als ik met de fiets langsrij zwaaien we uitbundig. En dankzij hem zijn vergeten koffiefilters of plotse zin in ijskreem geen probleem, hij houdt de nachtwinkel open.
Laatst kwam ik op de zeedijk Alexei (Moskou) tegen die me vroeg wanneer ik nu eindelijk eens kwam fitnessen, hij opende een paar jaar geleden zijn eigen centrum.
Mijn cashewnoten haal ik in de Indische winkel, nergens lekkerder; mijn kokosmelk en currypasta in de Sebastiaanstraat bij de Filipijnen.
Aan het restaurant El Mariachi in de Capucijnenstraat heb ik goede herinneringen, niet in de laatste plaats aan het eten, ook het interieur maakt me steeds vrolijk, ik waan me Frieda Kahlo als ik daar naar de muren kijk. De patron is Mexicaans en Vriend houdt ervan een praatje met hem te maken in het Spaans.
Maar we gingen in mijn eigenste stad ook al eten bij authentieke Chinezen, Grieken, Italianen, Spanjaarden, Iranezen.
Eén van mijn collega's komt uit Duitsland en we hebben op dienst een nieuwe psychiater die uit Nederland komt.
Een andere collega laat het prachtige kroezelhaar van haar adoptiedochter in originele kapsels omtoveren bij een Kongolese mama hier in de stad.
Laatst kookten onze patiënten met een student uit Mongolië de heerlijkste streekgerechten uit haar thuisland.
Ik ontdekte heel kort geleden pas dat de vrouw van mijn beenhouwer een rasechte Française is, mijn buurman is een Marrokaan.
Maar wat zit ik hier nationaliteiten op te sommen; mijn eigenste maatje (mijn moeder) is een Engelse, dus het is eigenlijk heel evident voor mij.
Vreemdgaan.
Ik doe het graag en veel en moet er echt niet ver voor lopen.

Liefst

Dan vraagt zo'n kleine : "En wat eet jij het liefst tante?" Sta ik met mijn mond vol tanden.
Wordt die vraag moeilijker met ouder worden? Want vroeger had ik er geen problemen mee. Het waren spruitjes, ik vroeg ze elke keer op mijn verjaardag. En ik kreeg ze, ook al was het half april.
Nu schiet bij die vraag een hele waslijst door mijn hoofd, en dan bij nader inzien nog zo één en ander.
Het is me aan te zien, daar niet van.
Maar daar gaat het nu even niet over want ik heb het met al dat soort vragen : lievelingskleur, mooiste boek, tofste vakantie, beste film.
Die vragen zijn te algemeen, ik kan ze met mijn overvolle gevoelsgeheugen niet aan.
Het hangt ook van zo veel factoren af, daar kan dat kleintje (nog) niet bij. Als ik passievruchtenijs eet op een formeel en oersaai dineetje, dan kan die smaak niet tippen aan hetzelfde ijs in een horentje, samen met Vriend op een bankje in de zon.
Zo heb ik een paar favoriete liedjes die echt helemaal fout zijn, maar die op de juiste plaats, op het juiste moment voor de eerste keer mijn geheugen binnendrongen en daar voor altijd gelinkt blijven aan die dingen en dus per definitie prachtig zijn.
Kleuren, geuren, smaken, plaatsen, muziek,...De rij is eindeloos.
Bijgevolg hier dus geen lijstjes met favo-dingen, ze zijn té lang en er moet een handleiding bij.

't Zijn lappen.

Patchwork.
Ik ben er gek op.
Niet zozeer op de nieuwerwetse versie waarbij je in gespecialiseerde winkels allerlei kleurige, aangepaste stofjes kunt kopen om vervolgens naar een vast patroon een werkstuk te maken.
Nee, geef mij maar het origineel concept. Patchwork als kringloop.
Ten tijde van de pioniers in Amerika waren vele dingen schaars, ook katoenen stof. Bijgevolg bewaarde men van versleten of te kleine kledij de goede stukken in een scrapbag. Wanneer die snipperzak voldoende gevuld was, werden een heleboel kleine stukjes stof aan mekaar genaaid om er één grote "nieuwe" lap van te maken die dan de basis kon vormen voor bijvoorbeeld een deken.
Zo toegepast is het niet alleen een prachtige combinatie van recyclage en minutieus handwerk, het wordt op die manier ook een herinneringsdoek.
Ik verzamelde oude overhemden, kleertjes waar de kinderen uitgroeiden, afgedankte gordijnen, kreeg lapjes en overschotjes her en der en begon er jaren geleden zelf aan, op een luie vakantie in Frankrijk, onder enthousiaste begeleiding van An, die tovert met stofjes.
Het is leuk werk want het begint klein en daardoor kun je het overal mee naartoe nemen.
Ik naaide lapjes op treinen, in wachtkamers, tijdens nachtdiensten, op reis.
Er waren kampeervakanties met vrienden, waar bijna iedereen aangestoken werd door de microbe en zo'n lapje wilde aaneen naaien, kinderen incluis. Hun stuntelige steekjes zijn zeer herkenbaar. Aan de stofjes zitten dus allerlei herinneringen vast. De meeste aangenaam, andere wrang, genaaid in slapeloze nachten.
Ik heb ondertussen meer dan honderd lapjes, die later - als ik eens véél tijd heb - één grote sprei moeten worden.
Ik vind het een mooi symbool : stukjes en beetjes die elk apart niks voorstellen en ogenschijnlijk niet bij elkaar passen maar die toch een mooi en kostbaar geheel vormen als je ze samenlegt.
Zo groeit mijn eigenste, hoogst unieke patchworkdeken, zo traag en gevarieerd als het leven zelf.