vrijdag, september 15, 2006

non-addict

Mijn ma zegt dat ze er al bij waren toen ik ter wereld kwam, maar voor mij begon het met de nonnen van de kleuterschool. Die lieten alleszins een onuitwisbare indruk na. Er waren op mijn school verschillende naamloze zusters, die in de boomgaard, de boerderij, de moestuin werkten. Voorovergebogen in vele lange lagen grijs en zwart, en mét kap. Toen nog wel. Sommigen leken in mijn kleuterogen zo oud als de wereld.
En dan was er Zuster Damilde : imposant, dreigend, maar toch niet angstwekkend. Toen ik de eerste keer naar school stapte -bibberig aan de hand van mijn moeder- stond ze in vol ornaat aan de schoolpoort en vroeg de namen van de nieuwelingen. Ze hoorde die van mij, monsterde mij en mijn moeder uitgebreid en tergend langzaam, rolde met haar ogen en bulderde : "Ha! Zijt gij een De Beauvais! Uw pa zat bij mij in de klas!"
Ik was pas 3 maar besefte al heel goed dat dat duidelijk niet in mijn voordeel sprak.
Vervolgens Zuster Tartitia. Ik denk dat wij de enige zuster ter wereld hadden met die naam. Het duurde als kleuter lang voor je hem foutloos kon uitspreken, en sommigen slaagden er nooit in. Daardoor was ze waarschijnlijk ook de zuster met de meeste namen ter wereld. Zij zorgde voor de derde kleuterklas. Hoger ging ze niet, misschien om te vermijden dat haar leerlingen groter werden dan zijzelf, ze was héél klein. Het was een status op school : groter dan zuster Tartitia. Als het een beetje meezat kon je die al bereiken vanaf het tweede leerjaar.
Hoe ouder ik werd, hoe strenger de nonnen, althans naar mijn gevoel. Het zal wel nodig geweest zijn zeker.
Mére Marthe van de middelbare spant voor mij de kroon van onbereikbaarheid en onmenselijkheid, ze mag zonder repeteren direct meedoen in een goeie ouderwetse kostschoolfilm als onhebbelijke directrice.
In de verpleging ben ik er uiteraard ook heel wat tegengekomen, zowel in de opleiding als later op het werk. Er waren keiharde tantes bij.
We werkten indertijd nog met kwikthermometers, en ik had het ongeluk er in korte tijd 2 te breken. Bij het afhalen van een nieuwe maakte ik kennis met Zuster Marie-Rosa die met de hand op de knip het economaat bestuurde. Ze gaf me een donderpreek van minstens een kwartier over de verspilzucht, onhandigheid, onverschilligheid en en passant ook over de lichtzinnigheid van de jeugd van heden waarbij ik me -volwassen of niet- direct weer zes voelde en enkel deemoedig "ja zuster, nee zuster" kon mompelen.
Zuster Annette was de eerste die ik aan de andere kant tegenkwam. Als zorgbehoevende. Breekbaar en verward. Maar wat een leven had ze achter de rug! Ik zag vergeelde foto's van 60 jaar oud van een knappe Masoeur Annette met sandalen en opgeschorte rokken op een zware motor. Zo reed ze dagelijks vele kilometers door de Kongolese brousse naar afgelegen missieposten.
Zusters, nonnen, masoeurs, het is een ras apart, maar ze kunnen bij mij wel een potje breken

12 opmerkingen:

Anoniem zei

Mijn moeder heeft ook een nonnentijd achter de rug op kostschool en in de kleuterschool.

Ze heeft er een grondige afkeer aan overgehouden. 't Is zelfs zo erg dat ze bij de overlijdensberichten in de krant telkens gaat kijken of er geen non bijzit die ze ooit kende :-s

Julia zei

Ik ben ze zelden tegengekomen hier in het hoge noorden van Nederland maar ik heb er niet veel aan gemist als ik het zo lees!Of het moest al zuster Annette zijn. Mooi geschreven Maxentia!

Julia zei

5.36 AM Maxentia? Kon je niet slapen :)

pierre du coin zei

Ik heb het eerste jaar lering (voor mijn plechtige communi) gekregen van zuster Augustine. Die heeft ons bijna de gehele catechismus van buiten doen leren (akte van hoop, liefde, berouw, ...). Aan de andere kant was er ook zuster Edemonda. Een gepensioneerde zuster die in de gebouwen van mijn vroegere lagere school woonde. Die heeft nog sokken (kamersloefkes) gebreid/gebreeën??? voor mij.
De nonnekes, ge hebt ze in soorten zeker?

Anoniem zei

een potje kunnen ze niet meer breken bij mij,ze hebben genoeg gebroken ( van 2jarige kleuter tot 20jaar dienst)eindelijk na 25jaar dienst zijn ze (hiep hiep hoera) uit mijn leven verdwenen

Anoniem zei

de enige pater waar ik ooit les van kreeg was er een van het irritante hippe soort. en broeder adriaan die liep er ook nog ergens rond. blind. en als hij je kon vastgrijpen, ja grijpen, dan mocht je zijn post gaan voorlezen.

Anoniem zei

het klinkt heel leuk, bijna, als op het niet zo erg is op een nonnenschool...donderpreken heb ik ook op de gewoone school gekregen....soms...

Anoniem zei

Ik had een tante nonneke. Op familiereünies en -feestjes nam ze nota van alle moppen (ook de schuine) die ze hoorde. Die aantekeningen nam ze mee naar haar klooster en wat ze er daar mee uitvoerde, is een nooit ontsluierd geheim.

Anoniem zei

Wat ik altijd zo frappant vind met 'nonnen' - dat ze als ze 'jong' zijn 'er al oud' uitzien ... en daarna nog nauwelijks 'verouderen' (als je snapt wat ik bedoel).

Sana follia zei

mijn vader moet een groot trauma opgelopen hebben bij de paterkes want ik mocht nooit bij de nonnetjes naar school.

Anoniem zei

Nu heb je hier op zo'n manier over nonnen verteld dat ik al direct de nonnen uit mijn eigen leven (vanaf de kleuterschool)terug voor ogen begin te halen :-) (en ik ben blijkbaar niet de enige) Knap dat je dat kan bewerkstelligen.

Anoniem zei

Gek dat nonnen toch vaak worden afgeschilderd als kwezelige tantetjes. Stoere en avontuurlijke vrouwen zaten erbij, dat blijkt maar weer.