mijn monumentmoment

Als je geen Oostendenaar bent weet je waarschijnlijk niet dat hij bestaat : de synagoge in de stad. In de schaduw van de grote St. Jozefskerk, verscholen tussen statige rijhuizen staat hij daar echter al zo'n kleine 100 jaar zichzelf te zijn.
De open monumentendag gisteren was de gelegenheid om hem ook eens langs de binnenkant te zien.
We hadden het geluk dat de gids een begeesterd man was. Hij vertelde ons onder andere over de thorarollen, allemaal met de hand geschreven door Masoreten! Geen enkel foutje mag er gemaakt worden, geen komma, geen punt mag verkeerd staan. De rollen worden bewaard in de ark en gebracht naar de bima om voorgelezen te worden.
Weldra is er het Joodse nieuwjaar Rosh HaShana en dan wordt er in de synagoge 100 maal geblazen op de sjofar. Dat klinkt allemaal zo exotisch, en toch gebeurt het vlakbij, in mijn eigen stad, al bijna een eeuw lang.
De gids had het ook nog over Joodse toeristen uit Duitsland, Rusland, van over heel Europa eigenlijk, die begin vorige eeuw naar de Koningin der Badsteden afreisden voor 2 lange zomermaanden, en hier dan in hun eigen gebedsplaats de dienst konden volgen.
Ondertussen deed het weer ook z'n duit in het zakje en de zon maakte van het glas-in-loodraam met Davidster een spetterend vuurwerk van kleuren.
De rabbijn was er en voldeed volledig aan mijn romantische verwachtingen : hij zag er net zo uit als op de foto's van Maharal. Hij legde ons uit waarom alle mannen van ons gezelschap bij het binnenkomen een keppeltje hadden gekregen.
Alles was zo meeslepend dat ik bijna verwonderd was toen ik achteraf gewoon weer op de Oostendse stoep stond.