een kat een kat noemen

Namen geven is zó delicaat. Niet alleen moet de persoon/het dier in kwestie er zijn hele leven mee door, je moet hem zelf ook ettelijke keren in de mond nemen.
Het zal zo'n 16, 17 jaar geleden zijn - de zomers waren in die tijd nog zonnig - dat wij bij vrienden in de tuin zaten, samen met andere vrienden die pas terug waren van een lang verblijf in Tibet. Ze hadden er 2 jaar in een ontwikkelingsproject gewerkt en hadden massa's interessante verhalen, dat kunt u zich wel voorstellen.
Oudste en Middelste zaten dan ook met open mond en rode oortjes te luisteren.
Vooral het verhaal over de bonpa-tovenaars bleef hen bij, beoefenaars van een soort oervorm van het boeddhisme, doorspekt met animisme en sjamanisme.
Er werd thuis nog duchtig nagepraat over die tovenaars die zich door meditatie in dieren veranderden.
Het toeval wil dat wij 's anderendaags een poesje adopteerden. En het beest moest en zou Bonpa heten, aldus de zoons, een woord dat zij toen nog enkel in de Tibetaanse betekenis kenden want grootvaders zijn hier in West-Vlaanderen opa's of pepee's.
Geen probleem, klein kind is koning, onze kat werd Bonpa.
Al vlug werd echter duidelijk dat dit niet zo'n goed idee geweest was.
De vreemde blikken die ik ontwaardde als ik onze kat 's avonds in het schemerduister in de deuropening stond te roepen was ik rap gewoon.
Aan de file bij de kassa in Delhaize staan wanneer je zoon van 5 komt aangelopen met z'n armen vol kattenvoer, buiten adem roepend "we waren nog eten voor Bonpa vergeten", vond ik al veel minder.
Maar toen jaren later iemand mij vertelde over de dood van haar bompa en Middelste er zijn snater in sloeg om te zeggen dat onze Bonpa ook dood was, brak het zweet mij uit.
Nog voor ik er een speld tussen kreeg vertelde hij het hele verhaal : dat wij onze Bonpa al 2 dagen kwijt waren en dat papa hem tenslotte gevonden had, overreden, hij had hem nog langs de kant van de weg in het gras gelegd.
Ik verzeker u dat ik op dat moment dure eden gezworen heb wat naamgeving betreft.