beam me up

Er zijn zo van die dagen dat het schip met moeite te besturen valt.
Dat kan veroorzaakt worden door woelig weer, gaande van een lichte doch vervelende tegenwind tot een heuse magnetische storm.
Andere strubbelingen zijn mogelijks : aanvaringen met onbekende planeten, wormhole's, lastige Klingons en Romulans en zelfs intergalactische oorlogen.
En alsof dat nog niet genoeg is, kan er binnenscheeps ook vanalles gaande zijn : een vreemd virus, een verstekeling, technische mankementen allerlei.
Wat zouden ze doen zonder energiewolken, transporters,boordcomputers en vooral zonder de immer betrouwbare bemanning?
Zucht...we hebben het allemaal al eens meegemaakt zeker?
Op onze eigenste Enterprise?
Dat schip van mij is meer een rommeltje, lang niet zo goed georganiseerd als dat van captain Kirk.
Het hangt wat met haken en ogen aaneen en zwalpt soms meer dan dat het een rechte koers vaart en op een welbepaald doel afstevent.
Ik zie het ook zo ruim(telijk) niet. De levenszeeën bedwingen is mij al avontuurlijk genoeg.
Woelige waters, overstuur zijn, mensen vaarwel moeten zeggen, spijkers op laag water zoeken, voor schut staan, afgescheept worden, compleet de mist ingaan.
Ik kan ook wel een paar afleveringen vullen.
En wie niet.
Maar we zijn te scheep en we moeten varen.
En dan zijn er die prachtige zonsondergangen, een spiegelgladde zee, samenhorigheid met al je vrienden aan boord, het voortouw nemen, je nooit laten kisten, overstag gaan, kus(t) na storm op zee.
Het blijft schoon, zo door het leven zeilen, aanvaringen en al.
To boldly go where no man has gone before!