What's in a name

Na het werk : take five aan de keukentafel met de plaatselijke advertentiekrant, vóór de avondspits toeslaat hier in huis.
Ze zoeken Teamleaders, Account Managers, Topverkopers en International Sales Engineers. Je zou er zowaar plankenkoorts van krijgen. Nepsollicitanten vragen ze nergens, maar krijgen ze overal, zo blijkt.
Enkele pagina's verder zie ik haar plots staan, zomaar, zonder waarschuwing, tussen de overlijdensberichten. Ze springt eruit : Nadège Plumet.
Nadège Plumet, geboren te Forchies-la-Marche.
Een naam en geboorteplaats als een gedicht, vooral hier in Vlaanderen dan toch. Een naam die op je tong ligt als zware rode wijn, die ruikt naar zwoele avonden in een kersenboomgaard, die intelligent klinkt, maar toch een beetje frivool is, zo met dat accent grave op de e. Een naam om trots op te zijn, elke keer iemand ernaar vraagt. Nadège ; ik zie haar niet staan stofzuigen, of aardappelen schillen met een schort voor. Ze is meer de beeldschone heldin in een ietwat tragisch verhaal dat zich afspeelt in statige huizen met bedienend personeel. Ah, Nadège uit Forchies-la-Marche, alle dorpsjongens gek op haar, ze was zo belle, met lang golvend haar en de liefste glimlach ooit. Ik denk niet dat Nadège Plumet in de rij stond aan de kassa van de supermarkt; met zo'n naam ga je naar vernissages en walking dinners in ambassades. Misschien een enkele keer naar een verkoopzaal, om je collectie venetiaans glas aan te vullen, prijs geen belang. En Nadège maakte zonder twijfel lange, culturele reizen. Egypte, India, China, Rusland...
"Ma, ik ben thuis", roept jongste als ze de deur openduwt.
Ik schrik op en vouw de krant dicht.
"Ik was ook even weg" antwoord ik.