Je moet het in je hebben, anders lukt het niet. Dan loop je langs het strand en ziet alleen oude rommel, met wat geluk misschien eens een mooie gave schelp.Je kunt het ook niet overal. Aan de kant van de stad is het strand opgespoten en zit de stroming anders, daar spoelt zelden iets aan, maar hier op de oosteroever haal je je hart op.
Mijn vader doet het al zo lang ik me kan herinneren, maar sedert zijn pensioen gebeurt het met overgave en steeds meer kennis van zaken.Ikzelf kan ook het strand niet op zonder achteraf iets mee te hebben.
De prachtigste dingen liggen hier bij tijd en wijle gewoon voor het oprapen : afgesleten en mat geworden stukjes glas in poederkleuren, door het water en het zand geschuurde en gebleekte stukken hout, schelpen in alle maten en modellen.
Dat werden in de handen van mijn vader al naambordjes, onderzetters, windgongs, halskettingen.
Zit ik dus aan de koffie in mijn Ouderhuis en bedenk vol voorpret wat er wel niet allemaal te vinden zal zijn op "ons" strand, zegt pa ontgoocheld : "nog gin sulfer, de wient zat verkèrd"
En hij heeft weer eens gelijk!
12 opmerkingen:
Wie weet waar dat glas en hout wel vandaan gekomen zijn... Als niet-kustbewoner is strandjutten voor mij iets uit de strips van de Rode Ridder of Suske en Wiske...
Ik zou niets vinden, alleen maar naar boven kijken, naar die onvoorstelbaar mooie lucht!
Ik zou mijn hart ophalen daar en dat "sulver" dacht ik dat het zilver zou zijn !
Op mijn communiezieltje beloof ik na de volgende storm hoogstpersoonlijk een pallet of vier van die Aldi-solferkes te komen rondstrooien op jullie strand. 'k Voel zowaar met je mee. Niets te jutten, en dat na zo'n storm!
Daar hebben we Lange Nelle zie. En het strand ken ik ook, al zit ik meestal nog wat dichter bij de vuurtoren. Mooie wolkenlucht trouwens.
Dat is wijsheid van het dagelijks leven, mooi.
Ik had dat wel begrepen hoor, van die "sulfer".
Maar 'k moest toch eens nadenken, moet dringend eens wat meer bij mijn schoonouders langs gaan :-)
Bracht een prachtige herinnering boven van meer dan dertig jaar gelee...een angstige stormnacht in een huisje op palen in Ijmuiden. De volgende dag stapte ik als zesjarige naar buiten en had de wind allerlei kleingeld 'ontbloot'...het was feest die dag! Groetjes uit New York!
da s nu eens een leuke bezigheid, strandjutten en er dan nog iets van maken...
de zee, de zee, ik wil naar de zee
Voor eerste keer hier op je blog en mijn hart gaat meteen sneller kloppen bij het stuk over strandjutten....zalig.
precies. ik ben altijd ietsjes te lui om naar de strand te fietsen (wind en storm en zo - prachtig foto heb je ervaan gemaakt), maar ik moet ook altijd iets van het strand meenemen.
Ik heb ooit eens op de nederlandse tv een reportage gezien over een oude strandjutter. man, wat die allemaal al niet had verzameld.
Een reactie posten