vrijdag, september 22, 2006

Dag en nacht

Dat omschrijft het nog het beste. Hij en ik, hoe we zijn, samen. Plezierig verschil.
Hij woont diep in de Westhoek in een groot en statig herenhuis. Sereen en sober ingericht met kwaliteitsspullen.
Ik in een tjokvol rijhuis aan de kust. Je kunt bij mij zó een documentaire komen draaien over rommelmarkten, kringloopwinkels, foute verzamelingen en kitsch.
We hebben om praktische redenen noodgedwongen een LAT-relatie, maar doen zoveel mogelijk alsof dat niet zo is.
Hij is gek op films met Woody Allen, ik vind dat meestal een neurotische zeurkous.
Geef mij maar Alice in Wonderland of Mary Poppins.
Rijden we na de cinema naar huis en lig ik in de wagen doezelend te verlangen naar ons warme bed , dan vindt hij dat de avond pas begint.
Spring ik 's ochtends bij het eerste krieken walgelijk welgezind het bed uit, vol voorpret over weer een nieuwe dag, dan draait hij zich kreunend om en vraagt zich luidop af wat ik moet, zo midden in de nacht.
Hij is proper, netjes, voorzienig, ordentelijk, planmatig, standvastig.
Ik ben absoluut geen van deze dingen. Ik probeer het soms hoor, maar hou het nooit lang vol.
Ik kan het niet helpen.
Smospot, sloddervos, sufkop, dromer, chaoot, that's me. Van enige doelbewustheid of planning heeft nog nooit iemand me kunnen beschuldigen.
En toch zitten we 's morgens innig tevreden samen aan tafel, Vriend en ik. Ik krijg van hem een onderlegger en extra groot bord, om redenen hierboven beschreven. Er wordt mij liefdevol doch dringend gevraagd of ik mijn natte haar al heb gekamd .(nee dus)
En alhoewel Vriend aan geen kanten op Hyacint Bucket (spreek uit Boekee) lijkt, voel ik me, voorzichtig balancerend met mijn koffiekop, een beetje als haar buurvrouw.
Natuurlijk valt er een klodder confituur net náást mijn bord, en als ik opspring om de schotelvod te pakken, stoot ik mijn koffietas om, op het pas gewassen tafelkleed.
Vriend rolt met de ogen en zucht berustend - hoe is het mogelijk. Ik weet het ook niet.
Klungelen is een gave denk ik.

11 opmerkingen:

Anoniem zei

Mijn vrouw lijken ook helemaal niet op elkaar. Dat is prettig, zo blijven we spannend voor elkaar. Elke dag weer een verrassing.

Anoniem zei

Kijk toch, wat een mooi portret van beiden. En dat kan hij dan vast weer niet, zo schrijven.

Anoniem zei

Hihi, toch wel grappig... ;)

Anoniem zei

O, wat heb ik dit graag gelezen. Het geeft mij de moed om door te gaan ... met klungelen.

Cursief Huigje zei

schitterend geschreven!

Anoniem zei

het maakt allemaal niet uit, niets maakt uit, als jullie maar samen zo leuk aan tafel kunnen zitten

Julia zei

En toch is hij zo verstandig om jou op waarde te schatten.Prachtig tegenwicht. Het was weer super om dit zo te lezen.Ik ben n.l precies zo :)

Ann zei

Oh, wat fijn !

Anoniem zei

wat mooi. zoals het al vaker voorkomt bij een bezoekje aan uw blog, kreeg ik het bij het lezen van uw tekstje een beetje warm vanbinnen. dat jullie nog lang en vooral gelukkig samen mogen zijn!

Unknown zei

Misschien familie van smiling cobra veronderstel ik.

pierre du coin zei

't leven kan toch schoon zijn...