tea cemerony

Woorden zijn magie. Ze maken je vrolijk, gelukkig, triest, bezorgen je kippenvel,ze drijven vrienden uit mekaar, ze doen je blozen, je krijgt ze niet over je lippen, ze stokken in je keel, ze rollen je mond uit.
Er zijn hele theorieën trouwens, over het soort versprekingen die men placht te doen, of de manier waarop je letters en woorden door elkaar haspelt. De bekende Vereende Krachten die Verkrachte Eenden worden, je kent ze wel.
Sommige psychiaters verdienen er een aardige boterham mee. De neurolinguistiek is een bloeiende wetenschap.
Bij mij werken sommige woorden net als geuren, ze zwiepen me zonder verwittiging vooraf, terug in de tijd, en daarna gaat het in vrije val langs Memory Lane. Andere straatjes zijn ook mogelijk, of watervallen; de ene associatie na de andere.
Een tea ceremony doet me op dat vlak weinig, een tea cemerony daarentegen zette gisteren een immens raderwerk in gang, ik heb er de hele verdere dag van genoten. Ik vond het een woord waar een prentje bij hoort, van een kamer vol fantasiefiguren.
En op dat moment floepte de Mad Hatter van Alice in Wonderland mijn hoofd binnen, gevolgd door Jabberwocky. 1 van de zalige nonsensgedichten van Lewis Carroll die ik als kind las. Hij (of is het een zij?) heette in ons nederlandstalige boek de Wauwelwok. Daarna de hilarisch onzinnige verklaring, door niemand minder dan Humpty Dumpty himself. Ik herlas het prompt allemaal, en het werkt nog steeds, ik ben er nog altijd absoluut weg van!