Doendenken

Je hebt denkers, en je hebt doeners.
Ik denk dat ik een doener ben.
Met doen bedoel ik dan niet: steeds maar bezig willen zijn, maar meer dat ik het allemaal wil beleven, wil mee-maken.
Is dat praktisch gezien niet te realiseren, dan moet ik het kunnen visualiseren. Zo'n beetje in m'n hoofd doen alsof ik het doe. Dat bracht me al op vele plaatsen.
En misschien maakt me dat toch een denker dan.
Met weten en voelen is het ook een beetje zo vind ik.
Ik weet dat ik een voeler ben. Maar als ik ergens iets bij voel, wil ik er wel zo veel mogelijk over weten. Zo ben ik al surfend op het internet al de gekste dingen tegengekomen trouwens, waarvan sommige me zowaar zelfs bijbleven!
Al die dingen maken van mij een hele trage. Al van ver voor het woord onthaasting zelfs maar bestond, deed ik er al aan. Niet met opzet hoor, het is mijn natuur.
Een boek dat ik echt mooi vind in een rapke uitlezen bij voorbeeld, dat kan ik niet.
Moeten sommigen maar zo schoon niet schrijven ook, met zinnen die smelten tegen je verhemelte, of openspatten in je hoofd.
Na bepaalde stukken leg ik dat boek neer en willen mijn ogen even dicht om alles te laten doordringen.
Vroeger wou ik net als Mary Poppins in een tekening of een boek kunnen springen, me er helemaal in onderdompelen.
Nu weet ik ondertussen dat dat niet kan, maar ik blijf proberen.