Poëzie is niet echt mijn ding, meestal nogal gekunsteld en gezocht vind ik.Ik ga er ook nooit naar op zoek.Maar af en toe vindt een gedicht mij, en dan klikt het meteen.Omdat het precies zegt wat ik voel, omdat ik er kippenvel van krijg of omdat het me vrolijk maakt.Eten en drinken vind ik dat dan. Soms schrijf ik het op en loop er dagenlang mee in de zak van m'n jas om steeds te herlezen tot ik het bijna van buiten ken.
Een Zwemmer Is Een Ruiter
Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water,
is liefhebben met elke nog bruikbare porie,
is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren.
En zwemmen is de eenzaamheid betasten met vingers,
is met armen en benen aloude geheimen vertellen
aan het altijd allesbegrijpende water.
Ik moet bekennen dat ik gek ben van water.
Want in het water adem ik water
word ik een schepper die zijn schepping omhelst,
en in het water kan men nooit geheel alleen zijn en toch nog eenzaam blijven.
Zwemmen is een beetje bijna heilig zijn.
Paul Snoek
donderdag, januari 25, 2007
vrijdag, januari 19, 2007
Jutten na Storm
Je moet het in je hebben, anders lukt het niet. Dan loop je langs het strand en ziet alleen oude rommel, met wat geluk misschien eens een mooie gave schelp.Je kunt het ook niet overal. Aan de kant van de stad is het strand opgespoten en zit de stroming anders, daar spoelt zelden iets aan, maar hier op de oosteroever haal je je hart op.
Mijn vader doet het al zo lang ik me kan herinneren, maar sedert zijn pensioen gebeurt het met overgave en steeds meer kennis van zaken.Ikzelf kan ook het strand niet op zonder achteraf iets mee te hebben.
De prachtigste dingen liggen hier bij tijd en wijle gewoon voor het oprapen : afgesleten en mat geworden stukjes glas in poederkleuren, door het water en het zand geschuurde en gebleekte stukken hout, schelpen in alle maten en modellen.
Dat werden in de handen van mijn vader al naambordjes, onderzetters, windgongs, halskettingen.
Zit ik dus aan de koffie in mijn Ouderhuis en bedenk vol voorpret wat er wel niet allemaal te vinden zal zijn op "ons" strand, zegt pa ontgoocheld : "nog gin sulfer, de wient zat verkèrd"
En hij heeft weer eens gelijk!
zondag, januari 14, 2007
Veggie Shoes
Er is zo veel wat een meisje van 15 - bijna 16 ma! - wil, en als je dat in de koopjestijd aanschaft heb je meer voor hetzelfde geld, da's logisch!
Gisteren dus met Jongste naar de solden, het moest er van komen.
Mij een paar uur in de winkelende massa storten en pullekes, broeken, sjaals bekijken lukt me wel, als het maar geen wekelijkse kost is.
Gisteren bijgevolg eindelijk ook voor het eerst in een sportwinkel de fameuze "schoenen" in handen gehad die in verpleegmiddens een rage aan het worden zijn. Mij onder de aandacht gebracht door het Jong Geweld bij ons op dienst en sindsdien zie ik ze inderdaad overal. In de cafetaria tijdens de lunchpauze zijn ze prominent aanwezig aan voeten van elke leeftijd. Ze springen ook danig in het oog, met wel 20 verschillende zuurstokkleuren.
Ze zouden superlekker zitten en goed zijn voor én tegen vanalles door de nopjes aan de binnenkant en de gaten naar de buitenkant.
Ik deed ze aan m'n voeten en moet toegeven dat ze lekker zitten. Licht en luchtig als een marshmellow. Ik kan echter niet geloven dat je er geen ongelooflijke zweetvoeten in krijgt. Ze zijn van plastiek! En zo zien ze er ook héél overtuigend uit.
Nu heb ik niks tegen plastieken schoenen, in de zomer durf ik teensletsen dragen, en Teva's hebben ondertussen ook hun nut bewezen alhoewel ik er nooit gekocht heb. Maar waarom moeten die dingen zo schandalig duur zijn? Je moet er geen koe voor slachten en villen, er komt geen looien aan te pas, het model lijkt eerlijk gezegd nergens naar, en het is "made in China". Ze mogen dan geen leer bevatten, wie weet hoeveel kinderzweet of op zijn minst onderbetaalde-arbeiderszweet kleeft eraan?
Ik denk dat ik het bij mijn espadrilles hou, ook diervriendelijk.
Kreeg trouwens net foon van 10, ze kocht gisteren Crocs, in het roze.
Gisteren dus met Jongste naar de solden, het moest er van komen.
Mij een paar uur in de winkelende massa storten en pullekes, broeken, sjaals bekijken lukt me wel, als het maar geen wekelijkse kost is.
Gisteren bijgevolg eindelijk ook voor het eerst in een sportwinkel de fameuze "schoenen" in handen gehad die in verpleegmiddens een rage aan het worden zijn. Mij onder de aandacht gebracht door het Jong Geweld bij ons op dienst en sindsdien zie ik ze inderdaad overal. In de cafetaria tijdens de lunchpauze zijn ze prominent aanwezig aan voeten van elke leeftijd. Ze springen ook danig in het oog, met wel 20 verschillende zuurstokkleuren.
Ze zouden superlekker zitten en goed zijn voor én tegen vanalles door de nopjes aan de binnenkant en de gaten naar de buitenkant.
Ik deed ze aan m'n voeten en moet toegeven dat ze lekker zitten. Licht en luchtig als een marshmellow. Ik kan echter niet geloven dat je er geen ongelooflijke zweetvoeten in krijgt. Ze zijn van plastiek! En zo zien ze er ook héél overtuigend uit.
Nu heb ik niks tegen plastieken schoenen, in de zomer durf ik teensletsen dragen, en Teva's hebben ondertussen ook hun nut bewezen alhoewel ik er nooit gekocht heb. Maar waarom moeten die dingen zo schandalig duur zijn? Je moet er geen koe voor slachten en villen, er komt geen looien aan te pas, het model lijkt eerlijk gezegd nergens naar, en het is "made in China". Ze mogen dan geen leer bevatten, wie weet hoeveel kinderzweet of op zijn minst onderbetaalde-arbeiderszweet kleeft eraan?
Ik denk dat ik het bij mijn espadrilles hou, ook diervriendelijk.
Kreeg trouwens net foon van 10, ze kocht gisteren Crocs, in het roze.
donderdag, januari 11, 2007
De werken van warmhartigheid
Stanislas Deridder is 72. Een grote, lichamelijk gezonde, intelligente, alleenstaande man. Hij was zijn hele leven al een beetje een zonderling, deed van tijd tot tijd bizarre uitspraken tegen wie de moeite deed met hem te praten, maar zonderde zich meestal volkomen vrijwillig van iedereen af. Hij werkte zijn hele loopbaan in een kleine plaatselijke bibliotheek en leeft nu van een miniem pensioen.
Hij wordt bij ons voor opname gebracht door de politie omdat hij al dagenlang op straat rondhangt en een onsamenhangend verhaal opdist. Wanneer hij bij ons gebracht wordt is hij vervuild, vermoeid, extreem mager en verward.
We geven hem te eten en te drinken, hij krijgt een warm bad, we kleden hem en hij krijgt onderdak.
Stanislas charmeert ons met zijn hoofse manieren. Met zijn wandelstok lijkt hij wel een engelse gentleman, weggelopen uit een oude musical.
Beetje bij beetje wordt één en ander duidelijk.
Stanislas woonde tot aan hun sterven bij zijn ouders. Hij kon daar al die tijd zijn eigen excentrieke zelf zijn en bleef door hun aanwezigheid gespaard van ambetantigheden zoals belastingsaangiften, rekeningen, verzekeringen. Zijn vader stierf zeven jaar geleden. Zijn moeder was een kranig, vinnig vrouwtje dat drie jaar daarna overleed aan de gevolgen van een griep.
Voor de begrafenis was er nog hulp van de ondernemer, maar met al de rest moest Stanislas het zelf redden. Hij mist zijn ouders. Hij mist de boodschappenlijstjes, de verse soep, de gestreken hemden in de kast.
Maar merkte mettertijd dat het ook zonder ging en had er bijgevolg zelfs bijna geen erg in toen de electriciteit gerantsoeneerd werd wegens onbetaalde rekeningen.
De ongeopende post stapelde zich op in de gang, de keuken vulde zich met lege blikken en vuil serviesgoed.
De huisbaas hield het langst van al met hem uit, uit respect voor de ouders van Stanislas die 30 jaar lang onberispelijke huurders waren.
Tegen de tijd dat hij bij ons terechtkwam, was Stanislas ook zijn woonst kwijt, inboedel aangeslagen wegens meer dan 2 jaar onbetaalde huur.
Omdat het nodig is voor subsidies allerhande worden op een PAAZ alle mensen van een voorlopig etiket voorzien. Bij Stanislas plakt de dokter hem schizoïde persoonlijkheidsstoornis op. We merken algauw dat Stanislas functioneerde dankzij de regelmaat en routine van zijn job en zijn ouderlijk gezin. Nu deze twee weggevalllen zijn kan hij zelfstandig wonen waarschijnlijk niet aan, alhoewel hij dat zelf wél wil.
Enkele van onze opties : een beschutte woonvorm, een psychiatrisch ziekenhuis, een bejaardentehuis.
Ziet u hem komen?
Beschut wonen volzet.
Psychiatrisch ziekenhuis geweigerd wegens geen woonst (daar zijn ze immers ook bang om na de behandeling met de mensen geen kant uit te kunnen) .
Bejaardentehuis niet happig omdat Stanislas nog heel mobiel is en dus laag scoort voor subsidie; wachtlijst van minstens een jaar trouwens.
En daar sta je dan, met een man van 72, dakloos, en een ligdagduur die steeds lager moet. Iemand een idee? Want zo hebben we wel nog een paar klanten hoor.
PS : naam en omstandigheden werden aangepast om herkenning te vermijden.
Hij wordt bij ons voor opname gebracht door de politie omdat hij al dagenlang op straat rondhangt en een onsamenhangend verhaal opdist. Wanneer hij bij ons gebracht wordt is hij vervuild, vermoeid, extreem mager en verward.
We geven hem te eten en te drinken, hij krijgt een warm bad, we kleden hem en hij krijgt onderdak.
Stanislas charmeert ons met zijn hoofse manieren. Met zijn wandelstok lijkt hij wel een engelse gentleman, weggelopen uit een oude musical.
Beetje bij beetje wordt één en ander duidelijk.
Stanislas woonde tot aan hun sterven bij zijn ouders. Hij kon daar al die tijd zijn eigen excentrieke zelf zijn en bleef door hun aanwezigheid gespaard van ambetantigheden zoals belastingsaangiften, rekeningen, verzekeringen. Zijn vader stierf zeven jaar geleden. Zijn moeder was een kranig, vinnig vrouwtje dat drie jaar daarna overleed aan de gevolgen van een griep.
Voor de begrafenis was er nog hulp van de ondernemer, maar met al de rest moest Stanislas het zelf redden. Hij mist zijn ouders. Hij mist de boodschappenlijstjes, de verse soep, de gestreken hemden in de kast.
Maar merkte mettertijd dat het ook zonder ging en had er bijgevolg zelfs bijna geen erg in toen de electriciteit gerantsoeneerd werd wegens onbetaalde rekeningen.
De ongeopende post stapelde zich op in de gang, de keuken vulde zich met lege blikken en vuil serviesgoed.
De huisbaas hield het langst van al met hem uit, uit respect voor de ouders van Stanislas die 30 jaar lang onberispelijke huurders waren.
Tegen de tijd dat hij bij ons terechtkwam, was Stanislas ook zijn woonst kwijt, inboedel aangeslagen wegens meer dan 2 jaar onbetaalde huur.
Omdat het nodig is voor subsidies allerhande worden op een PAAZ alle mensen van een voorlopig etiket voorzien. Bij Stanislas plakt de dokter hem schizoïde persoonlijkheidsstoornis op. We merken algauw dat Stanislas functioneerde dankzij de regelmaat en routine van zijn job en zijn ouderlijk gezin. Nu deze twee weggevalllen zijn kan hij zelfstandig wonen waarschijnlijk niet aan, alhoewel hij dat zelf wél wil.
Enkele van onze opties : een beschutte woonvorm, een psychiatrisch ziekenhuis, een bejaardentehuis.
Ziet u hem komen?
Beschut wonen volzet.
Psychiatrisch ziekenhuis geweigerd wegens geen woonst (daar zijn ze immers ook bang om na de behandeling met de mensen geen kant uit te kunnen) .
Bejaardentehuis niet happig omdat Stanislas nog heel mobiel is en dus laag scoort voor subsidie; wachtlijst van minstens een jaar trouwens.
En daar sta je dan, met een man van 72, dakloos, en een ligdagduur die steeds lager moet. Iemand een idee? Want zo hebben we wel nog een paar klanten hoor.
PS : naam en omstandigheden werden aangepast om herkenning te vermijden.
Abonneren op:
Posts (Atom)