Ik ga met de fiets werken. Ecologisch verantwoord en zo. Het ziekenhuis is trouwens belachelijk dichtbij moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen.
Mijn fietstochtje verloopt volgens een min of meer vast patroon, alnaargelang de shift die ik heb.
Heb ik vroegdienst, dan vertrek ik iets na zes uur en zwaai ik naar het hoogbejaarde dametje in de straat dat al haar voetpad staat te vegen. Haar hoekhuis was vele jaren geleden een dorpswinkeltje. Zo één waar je alles kon krijgen van zaklamp tot sluitspeld. De rolluiken van de vroegere winkel gaan nooit meer omhoog maar als haar deur openstaat kan ik zo binnenkijken : alles staat er nog - geprijsd in oude belgische franken - keurig in rekken en op planken. Toen ik het de eerste keer zag geloofde ik mijn ogen niet. Maar we zijn nu vier jaar later en het is nog net zo. Misschien is ze van plan ooit weer open te gaan, en houdt ze daarom alles spic & span? Zou ze weten dat de onderlijfjes die in haar etalage liggen ondertussen very old-school zijn - ze heten nu marcellekes - en als zoete broodjes over de toonbank zouden vliegen? Eén dezer dagen vraag ik haar of ze me één van de heiligenbeeldjes verkoopt die ook tot haar ondertussen historisch assortiment behoren.
Iets verder laat de uitbaatster van het café haar hond uit. "bij nonkel Thierry" staat er in sierlijke letters op de ruit. De verf bladdert wat af. Ook bij madam, maar die trekt zich daar niks van aan. Ze rookt in kamerjas een sigaret wijl hond zijn plas doet.
De bakkerij is al open en de geur van verse boterkoeken is merkbaar tot op straat. Elke morgen weer een verleiding. Het helpt dat ik de slechte gewoonte heb thuis laat te vertrekken, zo heb ik geen tijd om af te stappen en de dag zondig te beginnen.
Verder is alles nog rustig op dit vroege uur - behalve op het kruispunt - daar snorren al grote hoeveelheden vrachtwagens voorbij. De haven is vlakbij, vandaar. Sommigen lijken wel kerstbomen, met een stuurcabine vol lichtjes. Van anderen weet ik aan de hand van de naamborden hoe de vrouw en kinderen van de chauffeurs heten. Ze komen uit alle landen en vervoeren de meest uiteenlopende zaken. Appelsienen uit Spanje, hout uit Roemenië, worst uit Polen. Ik stel me dikwijls voor wat er door de bestuurders heen gaat als ze me met m'n fiets zien staan aan het stoplicht. Ze benijden me vast dat ik aan de zee woon denk ik dan. En ze raden dat ik in het ziekenhuis werk, want dat is nu vlakbij.
Groet voor collega's van andere afdelingen die ook toestromen en fiets op slot. Op dienst krijg ik van de nachtwaak koffie tijdens de overdracht.
10 opmerkingen:
Dat verhaal over die winkel lijkt me echt iets voor man bijt hond. Vreemd verhaal dat je ook wel eens hoort bij het overlijden van een kindje.
Hoe mooi kan een eenvoudige doordeweekse morgen zijn.
Ik ben jaloers op mensen die dicht bij huis werken... Ik zou het alleen niet zo zien zitten om met de fiets te gaan in de winter of als het regent...
Zó beschreven kun je niet méér poëtisch aan de dag beginnen. Hoewel je aan de late kant bent, zie je goed om je heen - dat is het mooie van dit eenvoudige briefje!
Er gaat niets boven fietsen in de prille morgen, als de lucht nog naar een pas geplukte appel smaakt en de wereld er tintelfris uitziet, omdat de kleuren nog niet bezoedeld zijn.
Eigenlijk jammer dat je zelden vroeg opstaat als het niet hoeft, het is heerlijk om zo vroeg een rondje te fietsen. Ooit fietste ik ook zo naar het verpleeghuis, en dan had ik op dit soort dagen altijd zo'n zin om dóór te fietsen.
Lijkt me een mooi tochtje zo aan het begin van een werkdag. :-)
Lijkt me een mooi tochtje zo aan het begin van een werkdag. :-)
of het verhaal van alle dingen die een mens kan missen wanneer hij niet-ecologisch leeft!:))
Dat gevoel ken ik...
6 naart school fietsen...
Elk jaar dezelfde mensen tegenkomen, op dezelfde plaatse;)
je krijgt er een sleur-gevoel door!
Een reactie posten