Werkgroepen : net als in elk bedrijf dat zichzelf respecteert zijn ze er ook in onze branche niet vies van. Het opzet van de nieuwste werkgroep waar ik deel van uitmaak is de beeldvorming die er heerst over geestelijke gezondheidszorg aan de werkelijkheid aan te passen en dus positiever maken.
Prachtig initiatief! Want in deze tijden waar het bon ton is je eigen psycholoog te hebben of minstens af en toe depri te zijn, heersen er rond geestelijke gezondheid toch nog veel misverstanden en vooroordelen.
Ik werk in een algemeen ziekenhuis maar de meeste van mijn werkgroepcollega's komen uit meer gespecialiseerde instellingen.
Zo gebeurt het dat ik mij deze week verplaatste naar een beroemd en berucht psychiatrisch instituut in onze provincie voor één van onze vergaderingen.
Wanneer ik langs de receptie van het enorme imposante domein passeer om te vragen in welk van de antieke bouwwerken ik precies moet zijn staat er voor mij een man met zijn hele voorhoofd vol tatouages. Hij onderhandelt over de prijs van een "boeksje bladjes". Als binnenkomer kan dat tellen.
Ik moet het halve domein door en doe onderweg via voorbijgangers massa's inspiratie op voor onze eigen versie van The Ministry of Silly Walks die wij er op dienst op nahouden. Van houterig tot zwaaiend tot mompelend en knipogend.
Een lange man in grijs schoolmeesterschort passeert mij zingend op een fiets die zeven maten te klein is.
Ik durf gerust toegeven dat ik mijn ogen uitkijk.
En dan ben ik nog "van het vak" en dus per definitie één en ander gewoon.
Zeer leerrijk, zo'n wandeling over het domein, want wat ik leerde :
- cliché's zijn nooit helemaal onwaar.
- doorgedreven specialisatie is niet de plaats om met popularisering te beginnen.
- we hebben met onze werkgroep nog een lange weg te gaan.
al dan niet zwaaiend en/of knipogend
