maandag, april 30, 2007

Nice way to start the day!

Ik ga met de fiets werken. Ecologisch verantwoord en zo. Het ziekenhuis is trouwens belachelijk dichtbij moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen.
Mijn fietstochtje verloopt volgens een min of meer vast patroon, alnaargelang de shift die ik heb.
Heb ik vroegdienst, dan vertrek ik iets na zes uur en zwaai ik naar het hoogbejaarde dametje in de straat dat al haar voetpad staat te vegen. Haar hoekhuis was vele jaren geleden een dorpswinkeltje. Zo één waar je alles kon krijgen van zaklamp tot sluitspeld. De rolluiken van de vroegere winkel gaan nooit meer omhoog maar als haar deur openstaat kan ik zo binnenkijken : alles staat er nog - geprijsd in oude belgische franken - keurig in rekken en op planken. Toen ik het de eerste keer zag geloofde ik mijn ogen niet. Maar we zijn nu vier jaar later en het is nog net zo. Misschien is ze van plan ooit weer open te gaan, en houdt ze daarom alles spic & span? Zou ze weten dat de onderlijfjes die in haar etalage liggen ondertussen very old-school zijn - ze heten nu marcellekes - en als zoete broodjes over de toonbank zouden vliegen? Eén dezer dagen vraag ik haar of ze me één van de heiligenbeeldjes verkoopt die ook tot haar ondertussen historisch assortiment behoren.
Iets verder laat de uitbaatster van het café haar hond uit. "bij nonkel Thierry" staat er in sierlijke letters op de ruit. De verf bladdert wat af. Ook bij madam, maar die trekt zich daar niks van aan. Ze rookt in kamerjas een sigaret wijl hond zijn plas doet.
De bakkerij is al open en de geur van verse boterkoeken is merkbaar tot op straat. Elke morgen weer een verleiding. Het helpt dat ik de slechte gewoonte heb thuis laat te vertrekken, zo heb ik geen tijd om af te stappen en de dag zondig te beginnen.
Verder is alles nog rustig op dit vroege uur - behalve op het kruispunt - daar snorren al grote hoeveelheden vrachtwagens voorbij. De haven is vlakbij, vandaar. Sommigen lijken wel kerstbomen, met een stuurcabine vol lichtjes. Van anderen weet ik aan de hand van de naamborden hoe de vrouw en kinderen van de chauffeurs heten. Ze komen uit alle landen en vervoeren de meest uiteenlopende zaken. Appelsienen uit Spanje, hout uit Roemenië, worst uit Polen. Ik stel me dikwijls voor wat er door de bestuurders heen gaat als ze me met m'n fiets zien staan aan het stoplicht. Ze benijden me vast dat ik aan de zee woon denk ik dan. En ze raden dat ik in het ziekenhuis werk, want dat is nu vlakbij.
Groet voor collega's van andere afdelingen die ook toestromen en fiets op slot. Op dienst krijg ik van de nachtwaak koffie tijdens de overdracht.

woensdag, april 18, 2007

Hot Dog


Posted by Picasa


Vriend heeft een hond en die is bijgevolg ook een beetje van mij.
Hij kent het geluid van mijn wagen en wanneer ik op vrijdagavond aankom staat hij hoopvol hijgend aan de poort als ik parkeer. Ik kan geen stap verder voor ik hem uitgebreid geaaid heb en verteld heb hoe lief en braaf en flink hij wel is. Niets om je raprap vanaf te maken want nadien installeert hij zich nog op z'n rug voor een knuffelsessie.
Ik heb het over De Hond welteverstaan.
Het is grote liefde tussen ons.
Vriend is ook blij als ik er ben, daar niet van, maar hij kan absoluut niet zo aandoenlijk kwispelen als De Hond.
Met ons drieën maken we lange wandelingen want zoals het een Border Collie betaamt vindt De Hond alle weer hondenweer.
Altijd even enthousiast en gedreven springt en rent hij en legt minstens drie keer de afstand af die wij doen. Een plezier om te zien hoe hij aan het strand een zeehond wordt en in de westhoek ijverig alles wat poten en oren heeft bijeendrijft.
Komen we afgepeigerd thuis en denken we dat hij nu wel moe zal zijn, dan kijkt hij ons hoopvol aan of er geen spelletje frisbee inzit. Onvermoeibaar is dat beest.
Maar het koddigst vind ik hem als hij van Vriend het commando "Lig" en "Blijf" krijgt. Wij stappen verder en De Hond - die eigenlijk moet blijven waar hij is - sluipt ons met z'n buik tegen de grond na, klaar om onmiddellijk plat te liggen als één van ons zich omdraait, onschuldige blik inbegrepen.
De slimste, grappigste, gezelligste hond ter wereld, dat wij die nu net treffen.

maandag, april 09, 2007

Gevleugeld Geflipt

Het was al ruim vooravond vorige week zondag - koers op tv - toen we op aanraden van Lilith Ieperwaarts trokken. Niet dat ze erg moest aandringen. Ik ben gek op straattoneel. Het heeft iets middeleeuws vind ik : je vergapen aan kunstenmakers, raar uitgedoste figuren, vuurspuwers, muzikanten en mimespelers.
We werden niet teleurgesteld, want ondanks het feit dat we te laat waren voor Abigail waren we - in het geheel niet gehinderd door enige voorkennis - ruim op tijd voor de Clement Brothers. Stel je een aftandse koelwagen voor, zo eentje waar een oude beenhouwer de markten mee doet, die het terrein komt opgereden. Aan het stuur een mega-hagedis. Of toch iets reptielachtigs. Het oranje-rode beest parkeert netjes z'n wagen en smijt de zijdeuren open. De inhoud wordt afgeschermd door kippengaas, waarachter een vijfkoppig orkestje staat te wachten. Ondertussen zit er al flink wat volk te wachten op de lange houten banken. Er is ook een versleten maar kleurig caravanneke mee dat dienst doet als bar en de lizardman hangt gekleurde lichtjes rond het terrein, ik kreeg er zowaar een cowboyachtig jaarmarktgevoel bij.
Als binnenkomer kan dat tellen vind ik. Als je goed kijkt op de foto zie je de chauffeur boven op de wagen liggen en het publiek monsteren.


Het orkestje brengt op geheel eigen wijze countrytraditionals en blues, aan mekaar gepraat met anekdotes uit het marginale leven van de familie in Deurne - al zou die net zo goed eender waar in Vlaanderen of de wereld kunnen zijn -. Ze herinnerden me héél af en toe aan de Internationale Nieuwe Scéne waar ik mij in hun begindagen (de jaren '70) aan vergaapte. Maar hoe avontuurlijk of underdogachtig ze ook willen zijn, de Clement Brothers, er moeten nog massa's boterhammekes gegeten worden voor ze zó ver zijn. Maar goed, goed en inventief, en super als het zo onverwacht in je schoot valt. We bleven tot de laatste man en vrouw en lieten er zelfs onze pappenheimers voor staan. Als de hagedis tenslotte alles afbreekt, de stekker uit het stopcontact trekt, de deuren dichtklapt en met z'n bestelwagen wegrijdt, dan speelt het orkest nog steeds voort. Mede dank zij hen zijn we volgend jaar zeker weer present in de Gevleugelde Stad.
P.S. : Zitten we zaterdagavond op café in Brugge, staat daar iemand die ik meen te kennen - maar waar vandaan ook alweer? -.Vriend heeft geheugen voor ons alletwee en herkent onmiddellijk één van de Brothers. Leuke babbel nog, en waarlijk cowboys die jongens: altijd van huis weg en on the road.