Mijn tandarts

Ik ben nu een grote,flinke meid (ik ben dat al een hele tijd zelfs), en kan perfect beschrijven wat er bij een tandarts gebeurt, en dat is zeker niks om ongerust over te zijn.
Maar toch....ik ga niet graag.
Voila, het is eruit.
Zijn er eigenlijk wel mensen die wél graag gaan? (diegenen die sterven van de pijn en de tandarts bijgevolg als de verlosser zien tellen niét mee)
Pas op, mijn tandarts is een relatief knappe man, hij babbelt vlot, wat hij te vertellen heeft is zelfs interessant,hij is een goed vakman. De radio staat op een verdraagbare post, er is uitzicht op een kunstig aangelegde binnentuin, niets te klagen dus.
Het kan allemaal niet baten. Met argusogen volg ik elke beweging,hulpeloos in die achteruitgeklapte stoel,met zo'n slabbetje onder m'n kin, de handen in een beginnende staat van klamheid. Hij bekijkt en bepeutert neuriënd mijn mond. So far so good. Maar o wee als hij "dé spuit" bovenhaalt omdat er ergens een gaatje dient uitgeboord en dichtgeplamuurd dus daartoe eerst verdoofd. Ronduit benauwelijk.
Mijn mond véél te ver open (dat doet zeer in de hoekskes!)en mijn ogen stijf dicht. Tandarts heeft namelijk een bril op en daar wil ik niet in weerspiegeld zien wat ik voel : hoe die ellendig lange naald in dat weke tandvlees gaat.
Dan zwijg ik nog over de geur en het geluid van de boor; en de pruillip achteraf, als alles nog slaapt. Die momenten dat je moet je lip vasthouden als je wat drinkt omdat het er anders gewoon even rap weer uitdondert.
Vanmorgen kon ik dapper zijn, er moest enkel wat tandsteen af. Te trotseren was dus alleen het geluid van dat schrapertje over m'n tanden dat me kippenvel bezorgt.
Na de behandeling bijgevolg praatjes, zo ben ik dan weer.
Ik vroeg mijn tandarts of hij daar geen moeite mee heeft, met de wetenschap dat niemand graag naar hem toekomt. De brave man viel uit de lucht, ik moest hem uitleggen wat ik precies bedoelde. Ik vrees dat ik hem een illusie ontnomen heb, hij vindt namelijk dat het best meevalt, die schrik voor de tandarts.
Dat tandartsen eng zijn is blijkbaar iets wat iedereen weet, alleen voor kinderen en tandartsen wordt het angstvallig geheim gehouden.

Woonachtig

Flyer voor de verkiezingen in de bus vandaag, niet de eerste en zal jammer genoeg niet de laatste zijn. Man prijst zichzelf aan, ondertussen zelfzeker glimlachend naar ons, zijn toekomstige kiezers. Niks mis mee, als je de "stijl"regels van verkiezingspulp kent.
Je leert die dingen diagonaal lezen. 1 woord viel mij op : woonachtig. Woon-achtig! Bij heuvelachtig kan ik mij iets voorstellen. Bij regenachtig moet ik dezer dagen zelfs mijn fantasie niet gebruiken, een simpele blik uit het raam volstaat.
Zenuwachtig, dat zijn die kriebels in je buik de avond voor Sinterklaas, dat ken ik ook.
Maar woonachtig? Beetje wonen, maar toch niet helemaal? Net niet? Bijna af, alleen de ramen en deuren moeten er nog in?
Of doe ik nu overdreven kinderachtig?

Geven

Ik weet niet hoe lang ik al bloeddonor ben, trouw elke 3 maand een zakske laten aftappen. Daarna samen met Vriendin barmoeder voor de andere donors in het parochiezaaltje van het dorp waar ik 20 jaar woonde, altijd een gezellig weerzien. Ik loop ook al ik-weet-niet-hoe-lang met een kaartje van beenmergdonor op zak. Ooit ook daarvoor bloed laten prikken en de nodige formulieren ondertekend, toen een vriendin leukemie had, we waren met 70 toen, in een poging haar te helpen. Het afnemen van beenmerg werd ons omstandig uitgelegd en heeft wel wat meer voeten in de aarde dan het afstaan van bloed : onder algemene verdoving meer dan een liter beenmerg en bloed uit je heupbeen laten trekken,... Maar de kans is héél klein dat je "code" ooit met iemand compatibel is en je dus in aanmerking komt als je geen familie bent.
Er zitten trouwens wereldwijd maar een goeie 7 miljoen code's in die databank, wat ik ongelooflijk weinig vind.
Krijg ik tijd geleden out of the blue telefoon van mijn arts : of ik wil bijkomende bloedtests laten doen, want via de internationale databank vonden ze mijn code, en die zou kunnen kloppen voor iemand.
"Iemand", tja, dat is wat anders dan die éne vriendin hé, ik was dat hele donorkaartje trouwens vergeten. En stel dat het lukt, zo ingrijpend, die enorme prik in je heup, die algemene verdoving, zie ik dat wel zitten eigenlijk?
Ik moet op een welbepaalde datum naar de arts, waar hij bloed prikt dat onmiddelijk speciaal verpakt wordt en naar 1 of ander gespecialiseerd labo in Brugge vervoerd, de wagen staat te wachten! Spectaculair, dat wel. Maar ondertussen begint hier vanbinnen iets te knagen : ik kan op elk moment nee zeggen, zegt de doc, hij ziet en hoort me wel aarzelen. Want wil ik dit wel? Is nogal ingrijpend allemaal, ik moet in het ziekenhuis blijven, zal misschien tijdje stijve heup hebben, moet eerst bloed geven om het achteraf terug te krijgen,...
En dan bel ik doc, om nog eens te overleggen, vol van bedenkingen.Doc onderbreekt me en zegt : "het is voor een jongen van 24, uit Engeland"
Plots kantelt alles. Ik heb zelf een zoon van 23. Zit met kippenvel in de zetel als ik de telefoon neerleg.De jongen krijgt het gezicht van mijn jongen en het kan niet vlug genoeg gaan nu, ik wil desnoods zelf naar Engeland om daar ter plaatse dat beenmerg af te staan.
2 dagen later krijg ik bericht : de verdere code's vertoonden onvoldoende overeenstemming, ik kan geen donor zijn.
En daar ben ik dus écht niet goed van.

PS : Weet achteraf bezien niet of doc de waarheid sprak, of mij gewoon héél goed kende en psychologische zet deed. Maar het werkte, en hij heeft overschot van gelijk ; net als Willem Vermandere : oltied iemands vader, oltied iemands kind

http://www.bl.rodekruis.be/broch/beenmerg.htm

Boilerman

Douchen is al een tijdje geen onverdeeld genoegen meer hier. Op de ochtenden (meer neigend naar de middag, maar dat wil hij niet geweten hebben) dat Middelste thuis is, het best merkbaar : verschrikt maar hartsgrondig gevloek vanuit de badkamer. Terwijl Jongste dagelijks net hetzelfde tegenkomt maar haar boosheid slechts laat blijken door wat verontwaardigd gesputter. Oudste en ikzelf hebben een identieke techniek, we doen gewoon een stap opzij en wachten tot het over is. Ons warme water heeft namelijk kuren en geeft er op cruciale momenten ijskoud de brui aan! Maar nu is redding onderweg! Tot ons aller blijdschap is het langverwachte bezoek van Boilerman vandaag gepland!
Eerbiedig wordt hij binnengelaten en vol ontzag zien Jongste en ik hoe hij handig dat ingewikkelde ding demonteert en er de juiste stukken uitvi(j)st. Met zijn grote leren schoudertas en koppelriem vol werktuigen waarvan geen mens behalve hijzelf weet waarvoor ze dienen, en waar hij moeiteloos en zonder kijken de juiste uitpikt, lijkt hij waarlijk de specialist die hij is. Niet gewoon Boilerman, maar Dokter Boilerman.
De klus is in geen tijd geklaard en Dokter B krijgt een welverdiende kop koffie. En dan gaat het gesprek plots over dierbaren, want die hangen hier in foto aan de keukenmuur, en over hoe moeilijk het is als ze veraf zijn. En Dr.B weet er alles van, want enige zoon woont in Spanje, nee, niet het einde van de wereld, maar toch te ver om binnen te wippen.Maar erger nog dan veraf wonen, is er niet meer zijn.En hij vertelt over schoonbroer, die 3 maand kwam inwonen tijdens verbouwingen, maar er ondertussen al 9 jaar was, en die hij elke morgen samen met hond ging wakker maken; ik hoorde het hele ritueel ontroerd aan. Tot paar weken geleden zekere morgen dus niet wakker te krijgen,die schoonbroer, zomaar, dood in bed. En hoe dat beeld op z'n netvlies gebrand staat, zo erg, dat hij er 's avonds niet van kan slapen. En wijl ik nog nadenk of ik hem het principe van visualisatie uit zal leggen, zegt Dr. B : "en weet je wat ik dan doe, als ik dat blijf zien? Ik placeer in gedachten een lavabo. En als dat nog niet genoeg is, een wc, en een spiegel, alles tot in de puntjes. Ik heb de laatste tijd al wat geïnstalleerd in bed!". En ik sta paf bij zo veel inventiviteit en intuïtie. Het moeten heus niet altijd bospaadjes of warme stranden zijn dus. Lavabo's en wc's kunnen het ook! Boilerman, you made my day!

What's in a name

Na het werk : take five aan de keukentafel met de plaatselijke advertentiekrant, vóór de avondspits toeslaat hier in huis.
Ze zoeken Teamleaders, Account Managers, Topverkopers en International Sales Engineers. Je zou er zowaar plankenkoorts van krijgen. Nepsollicitanten vragen ze nergens, maar krijgen ze overal, zo blijkt.
Enkele pagina's verder zie ik haar plots staan, zomaar, zonder waarschuwing, tussen de overlijdensberichten. Ze springt eruit : Nadège Plumet.
Nadège Plumet, geboren te Forchies-la-Marche.
Een naam en geboorteplaats als een gedicht, vooral hier in Vlaanderen dan toch. Een naam die op je tong ligt als zware rode wijn, die ruikt naar zwoele avonden in een kersenboomgaard, die intelligent klinkt, maar toch een beetje frivool is, zo met dat accent grave op de e. Een naam om trots op te zijn, elke keer iemand ernaar vraagt. Nadège ; ik zie haar niet staan stofzuigen, of aardappelen schillen met een schort voor. Ze is meer de beeldschone heldin in een ietwat tragisch verhaal dat zich afspeelt in statige huizen met bedienend personeel. Ah, Nadège uit Forchies-la-Marche, alle dorpsjongens gek op haar, ze was zo belle, met lang golvend haar en de liefste glimlach ooit. Ik denk niet dat Nadège Plumet in de rij stond aan de kassa van de supermarkt; met zo'n naam ga je naar vernissages en walking dinners in ambassades. Misschien een enkele keer naar een verkoopzaal, om je collectie venetiaans glas aan te vullen, prijs geen belang. En Nadège maakte zonder twijfel lange, culturele reizen. Egypte, India, China, Rusland...
"Ma, ik ben thuis", roept jongste als ze de deur openduwt.
Ik schrik op en vouw de krant dicht.
"Ik was ook even weg" antwoord ik.

Vroeg opstaan

het huis nog stil, en bij een tas koffie de nieuwe dag uitpakken. Alles kan nog, en voorlopig mag het ook. Lekker in mijn eigenste blubberige blootje rondbadderen zonder tienerkinderen die "I'm blinded" krijsen, nog geen alerte replieken vereist.
"De zomer lijkt even voorbij" proberen ze me wijs te maken via de radio. Omdat het regent? Omdat de natuur zorgt dat het gras mals en de kruiden groen blijven? En aan wie moeten al die sukkelaars die een dagje strand gepland hadden nu een sorrypas vragen? Een raincheck van Moeder Natuur; ça sera pour une autre fois. Zonnige dag wel op te nemen wanneer het mij past uiteraard. Ik heb er bij nader inzien en volgens deze normen nog wel een stuk of wat te goed van de Post ook, lijkt mij, want zoals het klokje daar tikt, tikt het nergens! Zolang ik er gene aan mijn lief moet vragen is het voor mij allang goed.

Niet makkelijk

zo'n eerste.
Ook niet als je altijd bezig bent alles in woorden te vangen; hoe stuntelig het soms ook is/lijkt.
En zelfs niet als je al maanden zegt dat je er eens aan zult beginnen.
Maar vooruit : de kop is eraf!
Hier ben ik.
Benieuwd of het iets wordt. En zo ja, wat dan wel.